اوضاع وخیم و معده درب و داغون که با هر سازی، رقصی به خود می‌دهد. می‌رقصد و عجیب می‌رقصاند.

همیشه زنداداش خدابیامرزم می‌گفت: بیخیال دو روز دنیا، سروجانم به فدای شکم.

کاسه عدسی جلویم قرار گرفت، اول گفتم نه، بعد گفتم آره، دوباره گفتم نه… قبل از هر اقدامی،دستانم دست جنباندند و برو تا من بیام…

نه نه من نباید بخورم، تو نخور ما میذاریم دهنت….

مبارزه با نفس بی‌فایده بود و کار از کار گذشته بود.

چایی نبات به دست شدم گفتم دیدید چه بلایی به سرم آوردید!

خندیدند و گفتند ما که اراده‌ای از خود نداریم و فقط دعوت کردیم و میخواستی به عقلت رجوع کنی نه به دستت…

و حالا من ماندم و ….