کنارش نشستم در حال رفتن بود دستی بر صورتش کشیدم نفس‌های آخرش بود رمقی برای تکان خوردن و حتی سر بالا آوردن نداشت چه برسد پلک‌هایش که قفل شده بودند، رنگ سبزه صورتش به تیرگی رفته بود، مثل افتاب سوخته‌ها…. کمی با او صحبت کردم باید بماند خودم را مقصر این پایان تلخ می‌دانستم… با خود گفتم، نکند تشنه هست!!!

مثل برق‌گرفته‌ها پریدم، حواسم به هیچ چیز نبود شیر را باز کردم و مشت مشت آب بر صورت و لب‌هایش ریختم شاید جرعه‌ای بنوشد…. فایده‌ای نداشت شیر را باز گذاشتم به زور تن رنجورش را بلند کردم صورتش را زیر شیر آب گرفتم بعد چند دقیقه یکی از پلک‌هایش باز شد…. کمی قوت گرفتم از زیر شیر آب کنار بردمش و زیر درخت انار لب باغچه جایش درست کردم تا بنشیند… ناامیدی را از خود دور کردم گذاشتم همانجا تکیه به درخت بدهد تا شاید قوتی در رگ‌هایش بیاید….

بعد نیم ساعت آمدم روحیه دادن درخت انار کار خودش را کرده بود جان گرفته بود و خندان بود و صورت خود را بالا گرفته بود و دست‌های به قنوت گرفته بود….

بله گلدان گل سنگی‌ام را می‌گویم… یک روز آب یادم رفته بود و این چنین خودش را باخته بود…. حواسمان به تمام گل‌هایی که به توجه و آب نیاز دارند، باشد!!

#به_قلم_خودم

پ.ن: انتشار با عنوان وبلاگ