انَّ الْحُسين مِصباحُالْهُدی وَ سَفينَهُالْنِّجاه
این جمله معروف را بسیار شنیدهاید. یک نکتهی ناب در این جمله بسیار کوتاه است.
▪️در عرصهی معرفت، در عرصهی تشخیص، در عرصهی فهم، در عرصهی نظر، در عرصهی حکمت نظری و درک حقایق و معارف؛ امام حسین علیه السّلام مصباح الهدی است. چراغ پر نوری است که راه هدایت را روشن میکند، حقایق را برای هر اندیشهی طالب حقیقتی تبیین میکند.
▪️چراغ هدایت امام حسین علیه السّلام هیچ فضای تاریکی را در ذهن کسی که از این مکتب درس میآموزد و بهره میگیرد، باقی نمیگذارد.
▪️پس اگر اهل معرفت آموختن، اندیشیدن، تفکر و پرداختن به حکمت نظری و معارف نظری باشیم، زانو زدن در مکتب اباعبدالله الحسین علیهالسّلام پاسخگوی تمام عیار بالاترین خواستههای نظری است.
▪️اگر اهل سیر و سلوک و عمل هستیم، طالب این هستیم که راه سعادت را در زندگی بشناسیم، طالب این هستیم که راه شایسته زیستن و شایسته بودن را بیاموزیم، طالب این هستیم که به مدارج عالی انسانی دست پیدا کنیم و در پی حکمت عملی هستیم، چگونه بودن را، چگونه رفتار کردن را، چگونه شدن را مقصد خود اختیار کردهایم، حسین بن علی علیه السّلام سفینه النجاه است.
▪️یعنی کشتی نجات امام حسین علیه السّلام کشتیای است که با آن میتوان از تمام مهلکهها؛ مهلکهی نفس، مهلکهی شیطان، مهلکهی انحطاطها و مهلکهی دنیاپرستیها و همهی آنچه که گردابها و غرقابههایی است که بشریّت در طول تاریخ در او غرق شده است نجات پیدا کرد.
▪️این مکتب حسینی هیچ چیزی باقی نگذاشته، چه در عرصهی نظر و چه در عرصهی عمل، چه در عرصهی معرفت و چه در عرصهی سلوک، چه در عرصهی علم و اندیشه و چه در عرصهی اخلاق و ارزشها، مصباح الهدی و سفینه النجاه است.
از میان مردم روزگار اباعبدالله(ع) تنها مردم کوفه همدل شدند و برای امام حسین(ع) دعوتنامه فرستادند. امام حسین(ع) هم دلیل حرکت خود بهسمت کوفه را نامههای مردم دانستند.
عبیداللهبنزیاد راز کوفیان را فهمیده بود و میدانست برای کمرنگکردن تأثیر حرکت امام، باید بین کوفیان دست به تفرقهافکنی بزند. کار به جایی رسید که فرزدق روحیۀ کوفیان را برای امام حسین(ع) چنین ترسیم کرد: «دلهایشان با توست؛ اما شمشیرهایشان در برابر تو!»
ازبینرفتن همدلی مسلمانان، امروز هم آرزوی دشمنان است. راه نجات مسلمانان هم در پناهبردن به راهکار امیرالمؤمنین(ع): «انسانِ تنها بهرۀ شیطان است؛ همانگونه که گوسفند تنها طعمۀ گرگ میشود.»
دشمن میخواهد بهبهانۀ کرونا مجالس عزاداری اباعبدالله(ع) را کمرنگ کند؛ چون این مجالس عرصۀ تقویت همدلی است. و جالب اینکه تجربۀ کشورهای مختلف نشان داد که کرونا را هم با همدلی میتوان شکست داد.
روضۀ عبداللهبنالحسن(ع) حکایت پسری است که پدرش، امام حسن مجتبی(ع)، قربانی گسستگیِ یارانش شد.
ــــــــــــــــ
برشی از کتابِ
ازدحام تنها، اجتماع دلها
ــــــــــــــــ
یک ویروس کوچک جسمی، چها که با جسم و روح ما که نکرد!
بترسیم از ویروس بزرگ …
ویروس روح و جان، شیطان در وجودمان منزل کرده و دنبال واکسن و دارویی نیستیم.
مبادا ویروس منحوس در وجودمان ریشه قوی کند و شمر روزگار شویم حرمله را رشد دهیم و ابن زیاد پرورش دهیم. مبادا این ویروس، اغفالمان کند و اماممان را همچون کوفیان رها کنیم.
یکی از زمانهای مناسب جهت قدم در مسیر تهذیب نفس، ایام محرم می باشد. یارانی که دشمن شدند و دشمنانی که حریت یافتند. حواسمان به حر شدن یا حرمله شدن باشد. مسلم را تنها نگذاریم….
حرّ بن یزید ریاحی چون دید کوفیان آهنگ جنگ با سیّدالشهداء علیه السلام کردهاند، و نبرد با امام را قطعی یافت، خود را از لشکر بیرون کشید و به کناری رفت. حرّ اندک اندک خود را به حسین علیه السلام نزدیک کرد. گویا بیماری رعشه او را فراگرفته بود و به خود میلرزید. میگفت: «به خدا سوگند خودم را میان بهشت و دوزخ مخیّر میبینم و من چیزی را بر بهشت ترجیح نمیدهم هر چند مرا قطعه قطعه کنند و بسوزانند!» آنگاه به اسب خود رکاب زد و به سوی لشکر امام روانه شد در حالی که دستان خود را روی سرش نهاده بود و میگفت: «خداوندا به سوی تو بازگشتهام؛ توبۀ مرا بپذیر! من دلِ دوستان و دلِ فرزندان پیامبرت را ترساندم.»
در پیشگاه سیّدالشهداء علیه السلام قرار گرفت و عرض کرد: «ای فرزند رسول خدا! جانم فدایت باد. من همانم که راه را بر تو بستم و نگذاشتم که بازگردی و سایهبهسایه با تو آمدم تا در این سرزمینِ بی آب و علف فرودَت آوردم. اکنون آمدهام از آنچه انجام دادهام به درگاه پروردگارم توبه کنم و جانِ خود را تقدیم کنم و در پیشگاهت کشته شوم. آیا این کار برای من توبه محسوب میشود؟» حضرت فرمود: «آری خدا توبۀ تو را میپذیرد و تو را میآمرزد. تو حرّ و آزاده هستی همانطور که مادرت این نام را بر تو نهاده است. تو در دنیا و آخرت آزادهای!»
. تاریخ طبری(472/5) امالی صدوق (ص 223)