نقل بدون علم و اتهام زدن، صدای شیطان است. همه دارای اشکال هستیم، خیلی خب! بیاییم خطاکار را مار زخمی بکنیم تا روی غیظ بیفتد و لجبازی کند، این کار، خدایی نیست. زخم زبان زدن، تحریک کردن و … اینها صدای شیطان است.

صدای خدایی این است که اگر شما می خواهی احیای حق کنی، طرفت را تحریک نکنی و به لجبازی نیندازی.

چرا در قرآن می گوید امر به معروف و نهی از منکر؟ یعنی اول باید دلایل وجوب و دلایل حسن امر واجب را چنان برای طرف مقابلت روشن کنی که او بر خوبی و حقانیت این کار عارف شود و از مخالفت با این عمل خیر دست بردارد. آن هم برای سود خودش اقدام کند و نه از خجالت یا ترس از تو!

یعنی این واجب را معروف کن. و چنان حرام را در چشم مردم قبیح کن، که حرام در جامعه ات منکر شود. این می شود امر به معروف و نهی از منکر!

اما وقتی بهش بگویی این کار را بکن! این کار را نکن! این امر به واجب و نهی از حرام است، اما امر به معروف و نهی از منکر نیست! در قضیه حجاب هم همین طور باید عمل شود. باید قبح بی حجابی را نشان دهیم. مضراتش را بگوییم. و با زبان هنر جا بیندازیم