پیام داد: شما به اصطلاح مذهبی‌ها به اسم شهادت، کشتن آدم‌ها را جشن می‌گیرید، الان هم در این یکسال با این همه کشتار به اسم قصاص دارید سوم خرداد را جشن می‌گیرید!

اول خواستم جواب ندهم ولی یاد همه عزیزانی که ندیده بودمشان و پروانه‌وار رفتن پدر و مادرهایشان، اشک‌های شبانه خواهرانشان، شکسته شدن برادرانشان و در مقابل لبخند و غرورشان در روز سوم خرداد مانع از سکوتم شد… پس نوشتم:

چرخی در تاریخ بزن که صدام، نه! تمامی دنیای کفر و الحاد در جلوه‌های هزار رنگشان از تحجر وهابیگری بگیر تا بی‌حیایی فرهنگِ غربی با شعار لیبرالیته آمده بودند تا راهی را به بن بست بکشانند که راه توحیدیِ حضرت روح الله «رضوان الله تعالی علیه» بود به سوی جهانی ماورایی که انسانیت انسان، محور تفکر باشد و قلبها آنچنان با عاطفه و عقلانیت به ظهور آیند که تحمل یک فقر و یک فقیر معنوی برایشان نماند. و دیدید که نتوانستند! و این خرمشهر نیست که آزاد شد، این انسانیت اسیر شده در جبهه کفر بود که آزاد شد تا ما با صد امید بتوانیم با همه این موانع، آری! با همه این موانع، چه موانع داخلی و چه موانع خارجی راه را ادامه دهیم و نفسِ ماندنِ نظام اسلامی بدون تن دادن به جبهه های ضد انسانی، نشانه امیدواری نسبت به آینده است. به زخمهایی که بر پیکرمان نشسته است، منگر! به اراده پولادینی که راه توحیدی‌مان با عزم رهبرِ قدسی که در ما ایجاد کرده است، بنگر! و زندگی یعنی همین  و بس… و لبخند و تبریک ما از این زیست مومنانه و رشددهنده هست که ریشه در خون جوانان پاک ما دارد نه در سر به دار جوانان سلطه‌پذیر ابلیس