امروز مى ‏خواهم با امام صادق عليه ‏السلام ديدارى داشته باشم. وارد خانه امام مى ‏شوم، سلام مى ‏كنم، جواب مى ‏شنوم، سپس رو به روى امام با كمال ادب مى ‏نشينم.

امام صادق عليه ‏السلام با نوزاد خود سخن مى ‏گويد، من صبر مى ‏كنم، سپس امام رو به من مى ‏كند و مى ‏گويد: «اى يعقوب! اين فرزند من است، او امام بعد از من است. نزد او بيا و به او سلام كن».

من جلو مى ‏روم، سلام مى ‏كنم، او لب به سخن مى‏ گشايد و جواب سلام مرا مى‏ دهد و مى ‏فرمايد: «اين چه نامى بود كه بر روى دختر خود نهاده ‏اى؟ خدا اين نام را دشمن مى ‏دارد، برو نام دخترت را عوض كن!».

اكنون امام صادق عليه ‏السلام به من نگاهى مى‏ كند و مى ‏فرمايد: «اى يعقوب! به سخن فرزندم گوش كن، نام دخترت را تغيير بده».

من سرم را پايين مى ‏گيرم، راستش را بخواهيد از امام خجالت مى ‏كشم، چرا بايد چنين اسمى را بر روى دختر خود بگذارم، همان ‏جا نام ديگرى براى دختر خود انتخاب نمودم.

آن‏ روز بود كه من فهميدم امام حتّى در كودكى از خيلى چيزها با خبر است، علم و دانش امام مانند انسان ‏هاى عادى نيست، خداوند به آنان علم خويش را عطا كرده است و فرقى بين كودكى و بزرگى آنان نيست.

مردان فوج فوج برای بیعت حرکت کردند، در این فکر بودم، باز هم ما زنان فراموش شدیم، آه حسرت‌باری کشیدم و به سمت تخته سنگی دورتر حرکت کردم تا نشسته غبطه بر دست برادری دادن‌ها بنگرم و حسرت دوباره در دلم پروبال گرفت که چرا من مرد نیستم… چند قدمی دور نشده بودم که پیامبر صلی الله علیه و اله و سلم دستور دادند تا ظرف آبی آوردند، و پرده ای زدند که نیمی از ظرف آب در یک سوی پرده و نیم دیگر آن در سوی دیگر قرار بگیرد، مات صحنه شده بودم چه کاری قرار هست انجام شود، پیامبر خدا رو به سوی زنان کردند، فرمودند: زنان امت من شرایط بیعت شما فراهم گردید، سراسیمه بازگشتم، دوبال بود مرا حرکت می‌داد، نمی‌دانم هر چه بود ولی از جنس زمین نبود، امیرالمومنان در یک سوی دست در آب گذاشتند و من در سوی دیگر، بیعتی از جنس نور. در آن زمان به خود بالیدم از مقام و ارزشی که یافته بودم، که هیچ‌کسی نمی‌توانست بال پرواز با آن به من دهد…. من زنی هستم که با اسلام ارزش و آزادگی یافتم…

پيامبر اكرم صلی الله علیه وآله در روز هفدهم ماه ذى‌الحجّه سال دهم هجرى، هنگام بازگشت از مراسم حج، در وادی «قُدَید»، به فاصله یک روز تا سرزمین غدیر، بعد از نماز ظهر، با صداى بلند اين‌گونه دعا كردند:

اللّهُمَ‏ هَب‏ لِعَلِيٍ‏ المَوَدَّةَ في‏ صُدورِ المُؤمِنينَ، وَالهَيبَةَ وَالعَظَمَةَ في صُدورِ المُنافِقينَ؛ پروردگارا! براى على علیه السلام در دل مؤمنان محبّتى و در دل منافقان، هيبت و عظمتى قرار ده!‏

بعد به حضرت على علیه السلام فرمودند: دعا كن. ايشان عرض كردند: چه دعايى كنم؟ فرمودند: بگو: خدايا براى من نزد خودت عهد و پيمانى، و در قلب مؤمنين برایم محبّتى قرار ده!

حضرت اميرالمؤمنين علیه السلام هم سه مرتبه دعا كردند و فرمودند: خدايا، مودّت مرا در قلوب مردان و زنان مؤمن ثابت بدار و پيامبر آمين گفتند. آن‌گاه اين آيه نازل شد:

«إِنَّ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ سَيَجْعَلُ لَهُمُ الرَّحْمنُ وُدًّا؛ آنان ‌که ایمان آوردند و کردارشان شایسته است، خدای رحمان به زودی محبتشان را در دل‌ها قرار می‌دهد.» (سورۀ مریم آیۀ ۹۶)

و بدين‌گونه در اثر دعاى اميرالمؤمنين و پيامبراکرم ـ صلوات الله عليهما ـ خداوند تكويناً در دل مؤمنين محبّت حضرت على علیه السلام را قرار داد!

نكات آيه محبّت

۱. محبّت حضرت على علیه السلام در دل‌های مؤمنين امرى الهى است. به همين خاطر به سادگی از بین نمی‌رود.

۲. دوست داشتن حضرت على علیه السلام و در كنار آن دوستى با دشمنان آن حضرت ممكن نيست؛ چون فرمودند:

لَنْ يُحِبَّنَا مَنْ يُحِبُّ مُبْغِضَنَا إِنَّ ذَلِكَ لَا يَجْتَمِعُ فِي قَلْبٍ وَاحِد؛ هرگز ما را دوست نمي‌دارد كسى كه دشمن ما را دوست داشته باشد. چنين چيزى در يك قلب جمع نخواهد شد .

۳. در اين آيه شریفه خداوند می‌فرماید: مودّت و محبت علی علیه السلام را در قلب مؤمنین قرار داده‌ام. از طرفی آن حضرت را امير مؤمنان معرفی کرده است. پس كسى كه محبّت آن حضرت را ندارد، از جمع مؤمنین بيرون است.

۴. پيامبر اكرم صلی الله علیه وآله محبّت به حضرت على علیه السلام را علامت طيب ولادت قرار دادند و فرمودند:

«يا عَلِيُّ، لا يُحِبُّكَ‏ إلّا مَن‏ طابَت‏ وِلادَتُه‏؛و لایُبغضُک اِلّامَن خَبُثَت ولادَثَهُ ولایُوالِکَ اِلّا مُؤمِن ولایُعادیکَ اِلّاکافِر اى على، تو را دوست نمى‏ دارد، مگر آن كه نَسَبش پاك باشد. و با تو کینه نورزد مگر آن که نسبش پلید باشد و باتو دوستی نکند مگر مؤمن و با تو دشمنی نکند مگر کافر!»

۵. واین حدیث نبویّ که فرمودند: «یاعَلي لایُحِبکَ اِلّا مُؤمِن وَلایُبغِضُکَ اِلّامُنافِق» یاعلی تو را دوست ندارد مگر مؤمن و با تو کینه نورزد مگر منافق.» در تمام کتاب های مهمّ شیعه و سنی آمده است!

۶. در آیه شریفه ۷ سوره حجرات فرموده:«…ولکنّ اللهَ حبَّب إلیکُمُ الإیمانَ و زَیَّنَهُ فی قُلوبِکُم وکَرَّه إلَیکُم الکَفر والفُسُوقَ وَالعِصیانَ یعنی خداوند ایمان را محبوب شما قرار داد وآن را در دل هایتان زینت بخشید و کفر و فسوق و عصیان را منفور شما ساخت» . روایات زیادی می فرمایند مُراد از ایمان در این آیه ی شریفه امیرالمؤمنین علی علیه السلام است ومُراد از کفر فسوق و عصیانُ دشمنان آن حضرتند!

وقتى به مدينه مى‏ روم، گاهى اوقات نماز خود را جايى مى ‏خوانم كه قبلاً محلّه بنى ‏هاشم بوده است، كسانى‏ كه قبل از سى سال پيش به مدينه آمده ‏اند، اين محلّه را با چشم خود ديده ‏اند، متأسّفانه امروزه اين محلّه خراب شده است و هيچ اثرى از آن نمانده است.

وقتى به مدينه مى‏ آيى با اين آدرسى كه مى‏ دهم مى ‏توانى محلّه بنى ‏هاشم را پيدا كنى. مسجد پيامبر چندين در دارد، وقتى از درى كه به در بقيع مشهور است، خارج شوى، مى ‏توانى قبرستان بقيع را در دوردست خود ببينى، محلّه بنى ‏هاشم در فاصله بين درِ مسجد (كه به نام درِ بقيع است) تا قبرستان بقيع مى ‏باشد. اين جا خانه امام حسن عليه‏ السلام، خانه امام حسين عليه ‏السلام، خانه زينب عليهاالسلام و … قرار داشته است.

اينجا خاطرات زيادى دارد.

امروز هم اينجا نشسته‏ ام تا نماز ظهر را بخوانم، نگاهى به آسمان مى ‏كنم، قطرات باران بر صورتم مى ‏بارد، گويا باران بهارى در راه است. صداى رعد و برق هم به گوش مى ‏رسد. صداى اذان مى ‏آيد.

نماز كه تمام مى ‏شود به فكر فرو مى ‏روم، دوست دارم بدانم كجا نشسته ‏ام. بايد از خاطرات اين مكان باخبر شوم، بايد به تاريخ سفر كنم. به سال هفتم هجرى بروم.

* * *

اينجا خانه اُمّ اَيمن است. پیامبر اکرم صلى ‏الله ‏عليه‏ و ‏آله معمولاً براى ديدن اُمّ….

ادامه »

روز سيزدهم ذى الحجّه است، هنوز پيامبر در مكّه است، فردا كه فرا برسد، پيامبر به سوى مدينه حركت خواهد كرد.

نگاه كن، على عليه‏ السلام به سوى پيامبر مى ‏آيد و با او سخن مى‏ گويد:

ـ اى رسول خدا! من صدايى را شنيدم، گويا كسى با من سخن مى‏ گفت، امّا كسى را نديدم!

ــ على جان! اين جبرئيل است كه به تو سلام كرده است. او آمده است تا وعده خدا را به انجام برساند. او تو را «امير مؤمنان» خطاب نموده است.

اكنون پيامبر به ياران خود دستور مى‏ دهد تا نزد على عليه ‏السلام بروند و به او اين‏ گونه سلام كنند: «سلام بر تو اى امير مؤمنان».

در اين ميان عُمر و ابوبكر زبان به اعتراض مى ‏گشايند و مى‏ گويند: «آيا اين دستور از طرف خداست؟».

پيامبر در جواب آنان مى ‏گويد: «آرى، خدا به من اين دستور را داده است».

ياران پيامبر به اين سخن پيامبر عمل مى‏ كنند و نزد على عليه‏ السلام مى‏ روند و به او اين‏ گونه سلام مى‏ كنند: «سلام بر تو اى اميرمؤمنان».

آرى، همه مى‏ فهمند كه على عليه ‏السلام آقاى آنان است. اين سلام، مقدّمه ‏اى است براى برنامه ‏اى مهم ‏تر!

«امير» در زبان عربى، به معناى رهبر است، «اميرالمؤمنین» يعنى رهبر و پيشواى همه اهل‏ ايمان! اين لقبى است كه خدا فقط به على عليه‏ السلام داده است و هيچ كس (نه قبل از او و نه بعد از او) شايستگى اين لقب را ندارد.

اكنون هر كس اين لقب را بشنود، مى‏ فهمد كه على عليه‏ السلام بعد از پيامبر، شايستگى خلافت و جانشينى پيامبر را دارد.

********************************************مستندات

 . لمّا نزل قديد قال لعلي: يا علي، إنّي سألت ربّي أن يوالي بيني وبينك… وسألت ربّي أن يجعلك وصيّي ففعل: الكافي ج ۸ ص ۳۷۸، الأمالي للمفيد ص ۲۷۹،

مناقب آل أبي طالب ج ۲ ص ۱۶۶، بحار الأنوار ج ۳۶ ص ۱۰۰؛ وسلّم جبرئيل على علي بإمرة المؤنين، فقال علي عليه ‏السلام: يا رسول اللّه‏، أسمع الكلام ولا أحسّ الرؤة، فقال: يا علي، هذا جبرئيل أتاني من قِبل ربّي بتصديق ما وعدني… فلما كان من الغد خرج رسول اللّه‏ عليه‏ السلام بجماعة اصحابه فحمد اللّه‏…: الأمالي للصدوق ص ۴۳۶، بحار الأنوار ج ۳۷ ص ۱۱۱، تفسير نور الثقلين ج ۱ ص ۶۵۴.

#غدیر_مسیر_سعادت