امروز مى ‏خواهم با امام صادق عليه ‏السلام ديدارى داشته باشم. وارد خانه امام مى ‏شوم، سلام مى ‏كنم، جواب مى ‏شنوم، سپس رو به روى امام با كمال ادب مى ‏نشينم.

امام صادق عليه ‏السلام با نوزاد خود سخن مى ‏گويد، من صبر مى ‏كنم، سپس امام رو به من مى ‏كند و مى ‏گويد: «اى يعقوب! اين فرزند من است، او امام بعد از من است. نزد او بيا و به او سلام كن».

من جلو مى ‏روم، سلام مى ‏كنم، او لب به سخن مى‏ گشايد و جواب سلام مرا مى‏ دهد و مى ‏فرمايد: «اين چه نامى بود كه بر روى دختر خود نهاده ‏اى؟ خدا اين نام را دشمن مى ‏دارد، برو نام دخترت را عوض كن!».

اكنون امام صادق عليه ‏السلام به من نگاهى مى‏ كند و مى ‏فرمايد: «اى يعقوب! به سخن فرزندم گوش كن، نام دخترت را تغيير بده».

من سرم را پايين مى ‏گيرم، راستش را بخواهيد از امام خجالت مى ‏كشم، چرا بايد چنين اسمى را بر روى دختر خود بگذارم، همان ‏جا نام ديگرى براى دختر خود انتخاب نمودم.

آن‏ روز بود كه من فهميدم امام حتّى در كودكى از خيلى چيزها با خبر است، علم و دانش امام مانند انسان ‏هاى عادى نيست، خداوند به آنان علم خويش را عطا كرده است و فرقى بين كودكى و بزرگى آنان نيست.