هر سفر كه به مدينه مى‌‏روم، سعى مى‏‌كنم ساعتى را در يكى از نخلستان‏‌هاى آنجا سپرى كنم. قدم گذاشتن در نخلستان‌‏ها حسّ عجيبى دارد، شايد علّت آن، اين است كه نخلستان، مرا به گذشته‏‌هاى دور مى‏‌برد، شهر مدينه كه پر از هتل و ساختمان شده است، براى همين وقتى قدم در نخلستان مى‏‌گذارم، گويى به صدها سال قبل باز مى‌‏گردم و به جستجوى گمشده خويش مى‌‏پردازم.

امشب هم به نخلستان آمده‌‏ام، در گوشه‌‏اى خلوت كرده‌‏ام، ماه در آسمان است، هوا صاف است، نسيم خنكى مى‌‏وزد، من كنار نخلى در تاريكى نشسته‌‏ام.
حسّى عجيب به سراغم مى‌‏آيد، لپ تاپ را روشن مى‏كنم و شروع به نوشتن مى‏كنم، به راستى من كجا هستم؟ اينجا چه مى‏‌كنم؟ بايد به تاريخ سفر كنم، به سال ششم هجرى…
* * *
صدايى به گوشم مى‌‏رسد، يكى دارد آيات قرآن را مى‏‌خواند، اين صدا از كجاست؟ صداى آب هم مى‏‌آيد. از جا برمى‏خيزم، جلو مى‏روم، يكى در اينجا از چاه آب مى‏‌كشد، درختان خرما را آبيارى مى‏‌كند. سطل آب را داخل چاه مى‏‌اندازد و آن‏را بالا مى‏‌كشد و آب را پاى نخل‏ها مى‏‌ريزد.
او على عليه‏‌السلام است كه در دلِ شب اين‏گونه كار مى‏كند، سال ششم هجرى است، وضع اقتصادى مسلمانان خوب نيست، امسال باران كم آمده است و خشكسالى است، على عليه‌‏السلام هم كه از مال دنيا بهره زيادى ندارد، او به اينجا آمده است تا اين نخلستان را آبيارى كند و در مقابل مقدارى جو به عنوان مزد خود بگيرد.
على عليه‌‏السلام امشب تا صبح اين نخلستان را آبيارى مى‏‌كند، او خدا را شكر مى‏‌كند كه خدا حسن و حسين عليهماالسلام را شفا داد و ديگر وقت آن است كه او به نذر خود وفا كند. چند روز پيش حسن و حسين عليهماالسلام بيمار شدند، على عليه‌‏السلام نذر كرد كه اگر خدا فرزندانش را شفا دهد، روزه بگيرد، شكر خدا حسن و حسين عليهماالسلام خوب شدند، او فردا مى‌‏خواهد روزه بگيرد، فاطمه هم فردا را روزه مى‏‌گيرد، در خانه على عليه‌‏السلام، خدمتكارى به نام «فضّه» زندگى مى‌‏كند، او هم تصميم گرفته است فردا روزه بگيرد.
على عليه‌‏السلام با قدرت هر چه تمام‌‏تر از اين چاه آب مى‏‌كشد و درختان را آبيارى مى‏‌كند، صبح كه فرا برسد، صاحب نخلستان به اينجا خواهد آمد، او وقتى ببيند كه على عليه‌‏السلام همه نخلستان را از آب سيراب كرده است، مزد او را خواهد داد. على عليه‌‏السلام خوشحال است كه غروب فردا بر سر سفره آنان غذايى خواهد بود.
* * *
ساعتى است كه آفتاب طلوع كرده است، اكنون على عليه‏‌السلام با دست پر به خانه مى‌‏رود، در دست او مقدارى جو است، فكر مى‌‏كنم با اين قدار جو مى‏‌توان پنج قرص نان پخت.
وقتى او به خانه مى‌‏رسد، فاطمه عليهاالسلام به استقبال على عليه‌‏السلام مى‌‏آيد، وقتى على عليه‌‏السلام نگاهى به فاطمه عليهاالسلام مى‏‌كند، همه خستگى او برطرف مى‏‌شود.
ساعتى بعد فاطمه عليهاالسلام كنار آسياب دستى مى‏‌نشيند و مشغول آسياب كردن مى‌‏شود تا با تهيّه آرد بتواند نان بپزد.
* * *
نزديك اذان مغرب است، على عليه‏‌السلام به مسجد رفته است، بلال، اذان مغرب را مى‌‏گويد، همه پشت سر پيامبر نماز مى‏‌خوانند. على عليه‏‌السلام بعد از نماز به خانه مى‌‏آيد، فاطمه عليهاالسلام سفره افطار را پهن كرده است، همه اهل خانه (على، فاطمه، حسن، حسين، فضّه) گرد سفره مى‌‏نشينند.
به سفره على عليه‏‌السلام نگاه مى‏‌كنم، يك ظرف آب و پنج قرص نان!!

ادامه »

وقتى به مدينه مى‏ روم، گاهى اوقات نماز خود را جايى مى ‏خوانم كه قبلاً محلّه بنى ‏هاشم بوده است، كسانى‏ كه قبل از سى سال پيش به مدينه آمده ‏اند، اين محلّه را با چشم خود ديده ‏اند، متأسّفانه امروزه اين محلّه خراب شده است و هيچ اثرى از آن نمانده است.

وقتى به مدينه مى‏ آيى با اين آدرسى كه مى‏ دهم مى ‏توانى محلّه بنى ‏هاشم را پيدا كنى. مسجد پيامبر چندين در دارد، وقتى از درى كه به در بقيع مشهور است، خارج شوى، مى ‏توانى قبرستان بقيع را در دوردست خود ببينى، محلّه بنى ‏هاشم در فاصله بين درِ مسجد (كه به نام درِ بقيع است) تا قبرستان بقيع مى ‏باشد. اين جا خانه امام حسن عليه‏ السلام، خانه امام حسين عليه ‏السلام، خانه زينب عليهاالسلام و … قرار داشته است.

اينجا خاطرات زيادى دارد.

امروز هم اينجا نشسته‏ ام تا نماز ظهر را بخوانم، نگاهى به آسمان مى ‏كنم، قطرات باران بر صورتم مى ‏بارد، گويا باران بهارى در راه است. صداى رعد و برق هم به گوش مى ‏رسد. صداى اذان مى ‏آيد.

نماز كه تمام مى ‏شود به فكر فرو مى ‏روم، دوست دارم بدانم كجا نشسته ‏ام. بايد از خاطرات اين مكان باخبر شوم، بايد به تاريخ سفر كنم. به سال هفتم هجرى بروم.

* * *

اينجا خانه اُمّ اَيمن است. پیامبر اکرم صلى ‏الله ‏عليه‏ و ‏آله معمولاً براى ديدن اُمّ….

ادامه »

روز سيزدهم ذى الحجّه است، هنوز پيامبر در مكّه است، فردا كه فرا برسد، پيامبر به سوى مدينه حركت خواهد كرد.

نگاه كن، على عليه‏ السلام به سوى پيامبر مى ‏آيد و با او سخن مى‏ گويد:

ـ اى رسول خدا! من صدايى را شنيدم، گويا كسى با من سخن مى‏ گفت، امّا كسى را نديدم!

ــ على جان! اين جبرئيل است كه به تو سلام كرده است. او آمده است تا وعده خدا را به انجام برساند. او تو را «امير مؤمنان» خطاب نموده است.

اكنون پيامبر به ياران خود دستور مى‏ دهد تا نزد على عليه ‏السلام بروند و به او اين‏ گونه سلام كنند: «سلام بر تو اى امير مؤمنان».

در اين ميان عُمر و ابوبكر زبان به اعتراض مى ‏گشايند و مى‏ گويند: «آيا اين دستور از طرف خداست؟».

پيامبر در جواب آنان مى ‏گويد: «آرى، خدا به من اين دستور را داده است».

ياران پيامبر به اين سخن پيامبر عمل مى‏ كنند و نزد على عليه‏ السلام مى‏ روند و به او اين‏ گونه سلام مى‏ كنند: «سلام بر تو اى اميرمؤمنان».

آرى، همه مى‏ فهمند كه على عليه ‏السلام آقاى آنان است. اين سلام، مقدّمه ‏اى است براى برنامه ‏اى مهم ‏تر!

«امير» در زبان عربى، به معناى رهبر است، «اميرالمؤمنین» يعنى رهبر و پيشواى همه اهل‏ ايمان! اين لقبى است كه خدا فقط به على عليه‏ السلام داده است و هيچ كس (نه قبل از او و نه بعد از او) شايستگى اين لقب را ندارد.

اكنون هر كس اين لقب را بشنود، مى‏ فهمد كه على عليه‏ السلام بعد از پيامبر، شايستگى خلافت و جانشينى پيامبر را دارد.

********************************************مستندات

 . لمّا نزل قديد قال لعلي: يا علي، إنّي سألت ربّي أن يوالي بيني وبينك… وسألت ربّي أن يجعلك وصيّي ففعل: الكافي ج ۸ ص ۳۷۸، الأمالي للمفيد ص ۲۷۹،

مناقب آل أبي طالب ج ۲ ص ۱۶۶، بحار الأنوار ج ۳۶ ص ۱۰۰؛ وسلّم جبرئيل على علي بإمرة المؤنين، فقال علي عليه ‏السلام: يا رسول اللّه‏، أسمع الكلام ولا أحسّ الرؤة، فقال: يا علي، هذا جبرئيل أتاني من قِبل ربّي بتصديق ما وعدني… فلما كان من الغد خرج رسول اللّه‏ عليه‏ السلام بجماعة اصحابه فحمد اللّه‏…: الأمالي للصدوق ص ۴۳۶، بحار الأنوار ج ۳۷ ص ۱۱۱، تفسير نور الثقلين ج ۱ ص ۶۵۴.

#غدیر_مسیر_سعادت

پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به سوى شهر مكّه حركت مى‏ كند، او همه اعمال حج را انجام داده است، مردم حجّ ابراهيمى را از او فراگرفته ‏اند، پيامبر خوشحال است كه توانسته است به وظيفه خود عمل كند، او آخرين دين خدا را براى مردم بيان كرد و فقط يك قسمت مهم اين دين باقى مانده است و آن ولايت على عليه‏السلام مى ‏باشد، پيامبر منتظر فرمان خداوند است، منتظر فرمان بزرگ خدا درباره ولايت على عليه‏ السلام.  پيامبر شب سيزدهم را در مكّه مى ‏ماند، روز سيزدهم فرا مى‏ رسد، در اين روز جبرئيل نزد پيامبر مى ‏آيد و از او مى‏ خواهد تا علم و ميراث پيامبران را كه نزد اوست به على عليه‏السلام تحويل دهد. پيامبر على عليه‏السلام را فرا مى ‏خواند و اين امانت ‏هاى آسمانى را به او تحويل مى ‏دهد. اين امانت ‏ها نشانه‏ هاى پيامبران بزرگ است كه بايد نزد على عليه ‏السلام باشد، على عليه ‏السلام هم وظيفه دارد آن‏ها را در هنگام شهادت خود، به امام حسن عليه ‏السلام تحويل دهد. اين امانت ‏ها سرانجام به دست مهدى عليه‏ السلام خواهد رسيد.
********************************************
سخن از امانت‏ هاى آسمانى به ميان آمد كه نشانه امامت و ولايت است. پيامبر امانت‏ هاى آسمانى را در روز سيزدهم…

ادامه »

روز عيد قربان است، ديروز در صحراى «عرفات» بودم، ديشب هم در سرزمين «مشعر» ماندم، امروز صبح به اينجا رسيده ‏ام. اينجا سرزمين «مِنا» است،جايى كه آرزوهاى بزرگ انسان برآورده مى‏ شود.
خسته ‏ام، صبح زود براى سنگ زدن به جَمَره يا همان شيطان بزرگ رفتم و هفت سنگ بر آن زدم. بايد در اين شلوغى راه خود را پيدا كنم، در جستجوى قربانگاه هستم، به من گفته اند كه بايد اين مسير را تا انتها بروم، در پاى آن كوه قربانگاه است.
لباس احرام به تن دارم، وقتى گوسفند‌…

صفحات: 1· 2