خود را قربانى كنم، بايد موى سر خود را بتراشم، آن وقت حاجى مى ‏شوم.
به گمانم آن ساختمان قربانگاه است، چه جمعيّتى آنجا جمع شده است، وارد قربانگاه مى‏ شوم، چند نفر از دوستان آنجا منتظرم هستند، سلام مى‏ كنم، با هم به سوى محلّ نگهدارى گوسفندان مى‏ رويم. گوسفندان را انتخاب مى‏ كنيم، كتاب دعاى خود را باز مى‏ كنم و شروع به خواندن دعا مى‏ كنم:
بار خدايا! به نام تو و ياد تو مى‏ خواهم گوسفندى را قربانى كنم، مى‏ خواهم به آيين و سنّت پيامبر تو عمل كنم!
بار خدايا! تو وعده كرده ‏اى كه هر كس با اخلاص در اين سرزمين قربانى كند، گناهان او را مى ‏بخشى، از تو مى‏ خواهم تا شيرينى عفو خود را به من بچشانى.
لحظه ‏اى به فكر فرو مى‏ روم، به ياد مى‏ آورم چه رمز و رازى در اين عمل است، به ياد ابراهيم عليه‏ السلام مى ‏افتم…
* * *
ساليان سال است كه ابراهيم عليه‏ السلام در حسرت داشتن فرزند است و بارها از خدا خواسته تا به او پسرى بدهد. سرانجام خدا دعاى او را مستجاب مى‏ كند و ابراهيم نام پسر خود را اسماعيل مى‏ گذارد.  سال‏ ها مى‏ گذرد، اسماعيل بزرگ مى‏ شود، اكنون موقع امتحان بزرگ ابراهيم عليه‏ السلام است. گوش كن ابراهيم عليه‏ السلام با پسرش چنين سخن مى ‏گويد: «ما بايد به قربانگاه برويم».
اسماعيل در جواب پدر مى‏ گويد: «اى پدر! آنچه خدا به تو فرمان داده است انجام بده».
آنان به قربانگاه مى‏ رسند. پدر، پسر را روى زمين به سمت قبله مى‏ خواباند، اكنون پسر چنين مى‏ گويد: «روى مرا بپوشان و دست و پايم را ببند».او مى‏ خواست تا مبادا پدر نگاهش به نگاه او بيفتد و در انجام امر خدا ذرّه ‏اى ترديد نمايد.
همه فرشتگان ايستاده ‏اند و اين منظره را تماشا مى ‏كنند، ابراهيم عليه ‏السلام «بسم اللّه‏» مى‏ گويد و كارد را بر گلوى پسر مى‏ كشد؛ امّا كارد نمى ‏برد، دوباره كارد را مى‏ كشد، زير گلوى اسماعيل سرخ مى‏ شود. ابراهيم عليه‏ السلام كارد را محكم‏ تر فشار مى‏ دهد؛ امّا باز هم كارد نمى‏ برد، او كارد را بر سنگى مى ‏زند و سنگ مى‏ شكند. صدايى در آسمان طنين مى‏ اندازد كه اى ابراهيم تو از اين امتحان  سربلند بيرون آمدى. جبرئيل مى‏ آيد، گوسفندى به همراه دارد، آن را به ابراهيم عليه‏السلام مى ‏دهد تا قربانى كند.
و اين‏ گونه است كه روز دهم ذى‏ الحجّه، عيد قربان مى ‏شود، روزى كه حاجيان به سرزمين «مِنا» مى ‏آيند و گوسفند قربانى مى‏ كنند.
من بايد فكر كنم و بدانم كه اسماعيلِ من چيست؟ رياست، شهرت، ثروت، آبرو، عزّت و… آيا آماده ‏ام تا همه اين‏ها را در راه دوست قربانى كنم؟
* * *
اگر آن ‏روز اسماعيل عليه ‏السلام قربانى مى ‏شد، از او هيچ نسلى باقى نمى‏ ماند، پيامبر و حضرت على عليه‏مالسلام و همه امامان ما از نسل اسماعيل عليهم ‏السلام مى ‏باشند، آرى، اگر او در آن روز قربانى مى‏ شد، ديگر پيامبر و اهل‏ بيت عليهم ‏السلام به دنيا نمى‏ آمدند.
 عيد قربان عيد بزرگى است، روزى كه همه مسلمانان جشنى بزرگ مى‏ گيرند و خدا را شكر مى‏ كنند.
* * *
هنوز من در سرزمين «مِنا» هستم، بعد از قربانى كردن، سر خود را تراشيده ‏ام و از لباس احرام بيرون آمده ‏ام، شب يازدهم ذى‏ الحجّه نيز در اين سرزمين ماندم، روز يازدهم به سه شيطان بزرگ سنگ زدم. اكنون ساعت ۱۰ صبح روز دوازدهم است، مى‏ خواهم به سوى شياطين بروم و آخرين سنگ‏ هاى خود را بزنم. پس از آن مى‏ توانم به شهر مكّه باز گردم، با انجام اين كار ديگر اعمال سرزمين «مِنا» تمام مى ‏شود.
تو نگاهى به من مى‏ كنى و مى ‏خواهى براى تو از راز اين كار بگويم، دوست دارى بدانى كه چرا بايد به اين سه شيطان سنگ زد.
بايد بار ديگر از ابراهيم عليه‏ السلام برايت سخن بگويم، خدا به ابراهيم عليه‏ السلام دستور داد تا اسماعيل عليه‏ السلام را به اين سرزمين بياورد و در راه او قربانى كند . وقتى ابراهيم عليه ‏السلام همراه اسماعيل به اين سرزمين آمد ، شيطان سر راهشان آمد و او را اين‏ گونه وسوسه كرد : «تو چقدر بى‏ رحمى ! آيا مى‏ خواهى با دست خود فرزندت را سر  ببرى ؟» .
جبرئيل به كمك ابراهيم عليه‏ السلام آمد و دستور داد كه شيطان را با سنگ بزند . ابراهيم عليه ‏السلام سنگى برداشت و به سوى شيطان پرتاب كرد .
او با زبان دل اين‏ گونه با شيطان سخن مى‏ گفت : «تو مى‏ خواهى مرا وسوسه كنى تا دستور خداى خويش را انجام ندهم ! من ، خود ، فرزند و هر چه دارم را فداى خدا مى‏ كنم» .
از آن‏ روز است كه حاجى به همان جايى سنگ مى‏ زند كه ابراهيم عليه‏ السلام به شيطان سنگ زده است .
شيطان در آن مكان به زمين فرو رفت و ابراهيم عليه‏ السلام به راه خود ادامه داد، بار ديگر شيطان آمد و ابراهيم به او سنگ زد، بار سوم هم شيطان آمد و ابراهيم عليه ‏السلام بازهم به او سنگ زد.

اكنون همان مكانى كه شيطان به دل زمين فرو رفت،  جايگاهى شده است براى سنگ زدن به شيطان! آرى، حاجى با اين كار خود ، به تمام وسوسه‏ هاى شيطان ، سنگ مى‏ زند.
* * *
در سرزمين منا، مسجدى بزرگ وجود دارد كه به نام مسجد «خيف» مشهور است. شنيده ‏ام كه در اين مسجد هزار پيامبر نماز  خوانده ‏اند، چقدر خوب است كه من هم به اين مسجد بروم.
سمت راست جمرات، پاى آن كوه را نگاه كن! مسجد خيف آنجاست. به سوى مسجد مى ‏روم، جمعيّت موج مى‏ زند، هر چه به مسجد نزديك ‏تر مى ‏شوم، ازدحام جمعيّت بيشتر مى‏ شود، به زحمت وارد مسجد مى‏ شوم، به دنبال جايى مى‏ گردم تا بتوانم دو ركعت نماز بخوانم، پس از مدّتى، يك جاى خالى پيدا مى‏ كنم، به نماز مى‏ ايستم، بعد از نماز سر به سجده مى‏ گذارم و شكر خدا را به جا مى‏ آورم. اكنون با خود فكر مى ‏كنم، دوست دارم بدانم من كجا نشسته ‏ام. به تاريخ سفر مى‏ كنم، به سال‏ هاى دور مى‏ روم… به سال دهم هجرى.
* * *
در اين سال پيامبر به سفر حج آمده است، او روز دهم (روز عيد قربان) در اينجا قربانى كرده است، شب يازدهم و شب دوازدهم در اين سرزمين مانده است، اكنون كه روز دوازدهم ذى‏ الحجّه است، او به محلِ مسجد «خيف» آمده است. كسى در ميان مردم اعلام مى ‏كند : «اى مردم ! همگى كنار مسجد خيف جمع شويد پيامبر مى ‏خواهد براى ما سخن بگويد» .
جمعيّت زيادى جمع شده است، پيامبر مى‏ گويد : «اى مردم ! من به زودى به ديدار خداى خود خواهم رفت ، بدانيد كه من دو چيز گران بها در ميان شما به يادگار مى‏ گذارم ، آن دو چيز گرانبها ، قرآن و عترت مى‏ باشند ، خداوند خبر داده است كه قرآن و عترت من ، هرگز از هم جدا نمى‏ شوند تا در روز قيامت كنار حوض كوثر به من ملحق شوند ».
اين پيام مهمّى بود كه پيامبر در اين مكان مقدّس به گوشِ همه مردم رساند ، امروز ديگر همه مى‏ دانند كه عترت و خاندان پيامبر ، خيلى عزيز و محترم هستند ، قرآن و على و فاطمه و حسن و حسين عليهم ‏السلام، يادگارهاى پيامبر هستند . امروز همه مى ‏فهمند كه خاندان پيامبر چه جايگاه ويژه ‏اى دارند.
آرى، از اين سخن استفاده مى‏ شود كه خاندان پيامبر شايستگى رهبرى جامعه اسلامى را دارند، زيرا پيامبر در اين سخن خود، اهل‏ بيت عليهم‏ السلام و قرآن را دو امانت بزرگ خود معرفى نمود و همان گونه كه قرآن باعث هدايت انسان‏ ها مى‏ شود، پيروى از اهل‏ بيت عليهم ‏السلام هم زمينه رستگارى و نجات را فراهم مى‏ كند. همان‏ طور كه هيچ باطلى در قرآن راه ندارد، هيچ باطلى هم در اهل‏ بيت عليهم‏ السلام راه ندارد و اين همان معناى «عصمت» است، آرى، خاندان پيامبر از هرگونه خطايى به دور هستند.

صفحات: 1· 2