در تقویم لابلای مناسبت‌ها چرخ می‌خوردم، مناسبت فردا را دیدم و با خودم گفتم بی‌انصافی هست همچین روزی مصادف با ماه محرم شده آن هم چند روز بعد از روز عاشورا… پس دل حضرت رباب چه می‌شود، پس تیر سه شعبه و یک حلقوم نرم و نازک چه می‌شود… او با نمی آب سیراب می‌شد…

کاش این تقارن نبود و روز جهانی شیر مادر در ماه محرم نمی‌آمد … این عنوان جز سوختن دل و اشک و افسوس ثمری ندارد در این ماه…

امام سجاد علیه‌السلام فرمودند: چون کار بر حسين علیه‌السلام دشوار شد، حسين علیه‌السلام و برخي همراهانش رنگ چهره‌شان تابناک‌تر و اعضايشان آرام‌تر و دل‌هايشان استوارتر مي‌شد.

قَالَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ علیه‌السلام «لَمَّا اشْتَدَّ الْأَمْرُ بِالْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ نَظَرَ إِلَيْهِ مَنْ كَانَ مَعَهُ فَإِذَا هُوَ بِخِلَافِهِمْ لِأَنَّهُمْ كُلَّمَا اشْتَدَّ الْأَمْرُ تَغَيَّرَتْ أَلْوَانُهُمْ وَ ارْتَعَدَتْ فَرَائِصُهُمْ وَ وَجَبَتْ قُلُوبُهُمْ وَ كَانَ الْحُسَيْنُ وَ بَعْضُ مَنْ مَعَهُ مِنْ خَصَائِصِهِ تُشْرِقُ أَلْوَانُهُمْ وَ تَهْدَأُ جَوَارِحُهُمْ وَ تَسْكُنُ نُفُوسُهُمْ فَقَالَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ انْظُرُوا لَا يُبَالِي بِالْمَوْتِ فَقَالَ‏لَهُمُ الْحُسَيْنُ صَبْراً بَنِي الْكِرَامِ فَمَا الْمَوْتُ إِلَّا قَنْطَرَةٌ تَعْبُرُ بِكُمْ عَنِ الْبُؤْسِ وَ الضَّرَّاءِ إِلَى الْجِنَانِ الْوَاسِعَةِ وَ النَّعِيمِ الدَّائِمَةِ فَأَيُّكُمْ يَكْرَهُ أَنْ يَنْتَقِلَ مِنْ سِجْنٍ إِلَى قَصْرٍ» آن وقت كه كار بر امام حسين علیه‌السلام سخت شد اصحاب نظر به جانب آن جناب نمودند و حال آن امام همام را به خلاف احوال خود مشاهده كردند، زيرا كه چون امر بر آن‌ها سخت مي‌شد رنگ‌هاشان متغير مي‌گرديد و بر پشت‌هاشان لرزه مي‌افتاد و دل‌هاشان هراسان مي‌گرديد و از پا مى‏‌افتادند ولي آن امام و بعضى از خواص كه در خدمت حضرت بودند رنگ‌هاشان مي‌درخشيد و اعضاءشان سبك و چابك مي‌شد و دل‌هاشان آرام مي‌گرفت، پس اصحاب به يك‌ديگر مي‌گفتند ببينيدش كه از مرگ باك ندارد، آن‌جناب به آن‌ها مي‌فرمود: صبر پيشه کنيد اى بزرگ‌زادگان كه مرگ جز پلى كه شما را از پريشانى و بدحالى به بهشت وسيع و عيش جاويد مي‌رساند، چيز ديگري نيست، پس كدام‌يك نگرانيد از اين‌که از زندان به قصر رويد؟

معلوم مي‌شود علت اين خوشحالي و خنده و نشاط به جهت آن است که حضرت مأموريتي داشتند که آن را به زيبايي به انتها رسانده‌اند و احساس مي‌کنند در اين مأموريت بهترين کمک‌ها از طرف خدا به ايشان رسيده است.

انسان موحد اگر احساس کند خداوند در وظايفي که بايد انجام مي‌داده به او كمك كرده است خوشحال مي‌شود و حضرت سيدالشهداء متوجه چنين امري شده‌اند، حال اين سؤال پيش مي‌آيد که اين کمک چه كمكي و آن مأموريت چه مأموريتي بوده است؟

دیشب حتی دخترک حاضر به راه رفتن نشد، دلم نیامد روضه را ترک کنم هر چند پدرش نبود بغلش کردم و نق زدن‌هایش را گوش کردم هر چند زیاد هم صبور نبودم و گاهی هم تشر می‌زدم. وارد که شدم گفتند اتاقی برای بچه‌ها هست، وارد اتاق شدم دیدم صدای روضه نمی آید. هر قدر سعی کردم نتوانستم، تمام اذیت کردن‌هایش را به جان خریدم باید از کودکی با محرم و صدای روضه خو بگیرد….

ای مفرح ذات…

ای ممد حیات…

ای حسین عزیز…

ای طریق نجات‌…

ای تمنای سائل، حسین…

ربنا ارحمنا بالحسین…

السلام ای شاه کربلا یا اباعبدالله الحسین…

من از کودکی عاشقت بوده ام…

قبولم نما گرچه آلوده ام….

مبادا برانی مرا از درت به بازوی بشکسته مادرت

مثل همیشه تریپ روشنفکری برداشت. هر چند این مدت خسته‌ام ولی اگر جواب روغن‌فکری‌هایش را ندهم در کنار خستگی، وجدان درد هم می‌گیرم.

گفت از اول شما عادت به لعنت کردید و هنوز هم همان راه کهنه و پوسیده را می‌روید، از کجا معلوم شاید یک‌جا حق با سپاه روبروی امام بوده، و الان هم شاید جاهایی حق کسانی باشد که شما دشمن خیالی فرض کرده‌اید شاید اگر گوش دهیم، شرایطمان خیلی بهتر شود.

دستم را کنترل کردم تا تیک دست بی‌قرار نصیبش نشود…

گفتم تو نباید بگویی امام!

دلي که نسبت به دشمنان اهل‌بيت خشم خودش را شکل نداده، هنوز دل نشده، و هنوز زنده نشده و آن خشم با تکرار لعنت‌ها احيا مي‌شود. در زیارت عاشورا امده است، لعنت‌ها را صد بار تکرار کنيد تا قلب در آن رابطه استحکام لازم را پيدا کند و چون يک نوع عبادت محسوب مي‌شود و در عبادت، انسان بايد قلب خود را در صحنه بياورد تا آن قلب جهت بگيرد. بايد قلب در صحنه باشد، به عبارت ديگر بايد خود را خرج کنید.

کاروان کاملا از رفتن به کوفه منع شد، تا منزلگاه پایانی یعنی نینوا فاصله‌ای نداریم.

در منزلگاه «قصر بنی مقاتل» توقف کوتاهی داشتیم. این کاروانسرا را به آن جهت مقاتل نام نهاده بودند که ساختمان و بنای موجود در آن مکان متعلق به «مقاتل بن حسان بن ثعلبه» بود و پس از آن به واسطه عبور امام از این مکان در میان شیعیان قداست یافته است.

********

امام حسین (ع) با دیدن خیمه برافراشته‌ای از صاحب خیمه سوال فرمود، گفتند متعلق به «عبیدالله بن حر جعفی» است. عبیدالله از اشراف کوفه بود که به جنگاوری شهره بود. با خبردار شدن از حرکت امام به سمت کوفه و اطلاع از قصد قیام امام، از کوفه بیرون آمد و در میانه راه و در قصر بنی مقاتل با کاروان امام مواجه شد. امام «حجاج بن مسروق» را به خیمه او فرستاد تا برای یاری امام به کاروان بپیوندد، اما او در پاسخ فرستاده امام اعلام کرد که تمایلی به دیدار و مواجهه با امام ندارد.

حضرت خود برخاست و به خیمه او رفت و بعد از سپاس خدا فرمود: «ای مرد در گذشته خطا بسیار کردی و خداوند تو را به اعمالت مؤاخذه می‌کند، آیا نمی‌خواهی سوی او بازگردی و مرا یاری کنی تا جد من روز قیامت، نزد خدا شفیع تو باشد؟

عبیدالله در پاسخ گفت: یابن رسول الله! اگر به یاری تو آیم، همان اول کار پیش روی تو کشته می‌شوم و نفس من به مرگ راضی نیست، ولی این اسب مرا بگیر؛ به خدا قسم تاکنون هیچ سواری با آن در طلب چیزی نرفته مگر این که به هدف خود رسیده و هیچ‌کسی در طلب من نیامده، مگر این که از او سبقت گرفته و نجات یافته‌ام.

امام از او روی برگرداند و فرمود: نه حاجت به تو دارم و نه به اسب تو، اما از اینجا بگریز و برو! نه با ما باش و نه بر ما! زیرا اگر کسی صدای استغاثه ما را بشنود و اجابت نکند، خداوند او را به رو در آتش جهنم می‌اندازد و هلاک می‌شود. آنگاه امام به خیمه خود بازگشت.

اما در همین اثنا «انس بن حارث کاهلی» که او نیز مانند عبیدالله برای فرار از حضور در قیام امام حسین (ع) از کوفه خارج شده بود، گفتگوی امام حسین(ع) با عبیدالله بن حر را شنید و پس از آن نزد امام آمد و گفت: «به خدا سوگند از کوفه خارج نشدم جز به این سبب که همانند عبیدالله بن حر، جنگیدن در کنار تو را ناخوش داشتم، ولی خداوند یاری تو را در دلم انداخت و به همراهی با تو برانگیخت.» 

در همین منزلگاه بود که «عمرو بن قیس مشرقی» به همراه پسر عموی خود به خدمت امام آمد و سؤالی از آن حضرت نمود. امام پرسید: آیا برای یاری من آمده‌اید؟ گفت: خیر زیرا من مردی عیال‌وار هستم و از طرفی مال‌التجاره زیادی از مردم نزد من است، نمی‌دانم سرنوشت این کار به کجا می‌رسد و صلاح نیست که مال و امانت مردم در دست من ضایع شود! پسر عموی او هم شبیه همین حرف‌ها را تکرار کرد! حضرت فرمود: بروید و اینجا نمانید و فریاد مرا نشنوید، زیرا هر که فریاد مرا بشنود و یاری‌ام نکند، بر خدای عز و جل حق است که او را در آتش سرنگون کند