رو در رویش بودم، رعشه بر اندامم افتاده بودم، من با آنهمه شجاعت، مگر می‌شود؟ بقولی نمی‌دانم چه مرگم شده است؟ چرا با اینکه نام پدر پسوندمان هست ولی نام مادرش مرا لرزه انداخته است، مادر واژه‌ای بی‌انتها، واژه‌ای که فقط حروف، رازش را می‌فهمند و هیچکس توان فهم او را ندارد مگر مقام باریتعالی که زیرپایش را مزین کرده است، با خودم گفتم مادر من زیرپایش بهشت هست، پس مادر او چه!!! 

نه من قدرت ندارم، توبه می‌کنم او می‌پذیرد، جزء این انتظار ندارم زیرا زاده و تربیت‌شده‌ی آنچنان شیرزنی هست…

بهشت زیرپای مادرم را به وعده بهشت دروغین دنیا ترجیح می‌دهم… 

من توبه کردم و آزاد گشتم و بهای آزادی‌ام بهشتی با امضای شهادت شد….

این بهشت من که امضای مادری قد خمیده‌ی راست قامت قامت مزین‌اش کرده است نویدی است برای تمامی حرشدگان….