حضور در رخداد اربعینیِ این سال‌ها، حکایتی است از درک تمنّایی که انسان در این زمانه در درون خود احساس می‌کند و به دنبال راهی است تا آن تمنّا را در آن راه احساس کند، تمنّای هویتی قدسی در عین حضورِ جهانی، امری که اگر تا دیروز حرکات دینی خود را در منظر مردم انجام می‌دادی، صورت ریا به خود می‌گرفت و امروز نوعی سلحشوری و حماسه‌سازی است برای حضور در آینده‌ای دیگر، غیر از آینده‌ای که جهان مدرن نسبت به آن گرفتار تردید شده. زیرا این‌جا، جای و جایگاه اجرای امر خداوند است که فرمود: «وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعًا» آمده‌اند تا با هویتی جمعی به ریسمان الهی چنگ بزنند تا نمایش امت واحد باشند.

مثل همیشه تریپ روشنفکری برداشت. هر چند این مدت خسته‌ام ولی اگر جواب روغن‌فکری‌هایش را ندهم در کنار خستگی، وجدان درد هم می‌گیرم.

گفت از اول شما عادت به لعنت کردید و هنوز هم همان راه کهنه و پوسیده را می‌روید، از کجا معلوم شاید یک‌جا حق با سپاه روبروی امام بوده، و الان هم شاید جاهایی حق کسانی باشد که شما دشمن خیالی فرض کرده‌اید شاید اگر گوش دهیم، شرایطمان خیلی بهتر شود.

دستم را کنترل کردم تا تیک دست بی‌قرار نصیبش نشود…

گفتم تو نباید بگویی امام!

دلي که نسبت به دشمنان اهل‌بيت خشم خودش را شکل نداده، هنوز دل نشده، و هنوز زنده نشده و آن خشم با تکرار لعنت‌ها احيا مي‌شود. در زیارت عاشورا امده است، لعنت‌ها را صد بار تکرار کنيد تا قلب در آن رابطه استحکام لازم را پيدا کند و چون يک نوع عبادت محسوب مي‌شود و در عبادت، انسان بايد قلب خود را در صحنه بياورد تا آن قلب جهت بگيرد. بايد قلب در صحنه باشد، به عبارت ديگر بايد خود را خرج کنید.

امروز دوشنبه ۲۸ ذی الحجه است‌. سفر به نقاط حساس رسید. به منزلگاهی که هموار و بی گیاه و وسیع و فراخ بود، رسیدیم که به همین سبب به آن بیضه می گفتند. گرمای هوا شدید است و چشمه آب گوارا ما را به سمت می‌کشد. دست‌های خود را در آب فرو می‌برم، تا نزدیکی لب‌هایم می‌‌برم تا بنوشم که جان و دلم به سمت صدایی خوش پرواز می‌کند.

*******

کاروان امام علیه السلام به بیضه رسید. همه گوش به خطبه امام داده‌اند. خطبه عمیق و مشهور و پرمحتوا است. ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام از زبان رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، نقل کرد که هر کس سلطان ستمگری را ببیند که حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام کرده و پیمان خدا را شکسته و با قانون و سنت پیامبر می ستیزد و با چنین کسی به رفتار و گفتار درنیاویزد بر خداوند است که این خاموش ستم پذیر را با ستمگر در جهنم قرار دهد.
در بخش بعدی خطبه به بیدادگری بنی امیه و فرستادن نامه های اهل کوفه اشاره دارد. امام در این خطبه خود را اسوه معرفی می کند و به سرزنش پیمان شکنان کوفه می پردازد و سرانجام این پیمان شکنی را ترسیم می کند.
چشم به سمت دیگر می‌چرخانم بعضی از ابتدا هر چند آگاه نیستند، بنایشان بر هدایت است، این خطبه را نه تنها یاران امام که هزار تن همراهان حر بن یزید ریاحی گوش دادند.

******

پس از استراحتی کوتاه، کاروان‌مان به حرکت خود ادامه داد. نقطه نقطه این مسیر حرف برای گوش شنوا دارد و به خود می‌بالد که چه کسانی از آن عبور کرده‌اند. نزدیکی غروب به عذیب الهجانات رسیدیم. چشمانم برقی زد آشنا دیدم! زمین سرسبز و خوش آب و هوا، برکه و چاه و چندین خانه در این محل است. دارای قصر، مسجد و پاسگاهی که محل نگهبانی برای ایرانیان است و برق چشمانم از دیدن ایرانیان است.

********

امام در این محل از یاران پرسیدند: در میان شما کسی هست که سمت جاده را بداند؟ هر کس راهی را نشان داد که ناگهان 7 سوار پیدا شدند که راهنمایی آنان را شترسواری به نام طرماح به عهده داشت، نام این 7 نفر عبارت بود از: عمروبن خالد صیداوی، مجمع بن عبدالله العائذی، پسر مجمع بن عبدالله، جنادة بن حارث سلمان، سعد غلام عمرو بن خالد، واضح غلام ترک، غلام حارث. این عده برای یاری ابا عبدالله از کوفه آمده بودند.
طرماح آذوقه و خواربار به مکه می برد تا به خویشاوندانش برساند. او پیشاپیش قافله، شعر می خواند که گواه شوق دیدار امام است. طرماح اجازه گرفت آذوقه را برساند و بازگردد اما زمانی بازگشت که دیر شده بود و تمامی خوشحالی امروزش با غم جایگزین شد، در همین منزل خبر شهادت امام را شنید. او اهل کوفه را رشوت زدگان دل باخته دنیا معرفی کرد.
پیشنهاد طرماح این بود که امام به کوهستان سلمی و اجاء برود تا به او نیرو برساند اما امام نپذیرفت. حر می خواست مانع پیوستن این عده به لشکر امام شود که امام فرمود اگر مانع شوی عهد ما شکسته خواهد شد (جنگ شروع می شود) و حر آرام شد.

بله برای آزاده شدن، باید مسیرت آهسته آهسته تغییر می‌یافت. تو انتخاب شده بودی….

هر سفر كه به مدينه مى‌‏روم، سعى مى‏‌كنم ساعتى را در يكى از نخلستان‏‌هاى آنجا سپرى كنم. قدم گذاشتن در نخلستان‌‏ها حسّ عجيبى دارد، شايد علّت آن، اين است كه نخلستان، مرا به گذشته‏‌هاى دور مى‏‌برد، شهر مدينه كه پر از هتل و ساختمان شده است، براى همين وقتى قدم در نخلستان مى‏‌گذارم، گويى به صدها سال قبل باز مى‌‏گردم و به جستجوى گمشده خويش مى‌‏پردازم.

امشب هم به نخلستان آمده‌‏ام، در گوشه‌‏اى خلوت كرده‌‏ام، ماه در آسمان است، هوا صاف است، نسيم خنكى مى‌‏وزد، من كنار نخلى در تاريكى نشسته‌‏ام.
حسّى عجيب به سراغم مى‌‏آيد، لپ تاپ را روشن مى‏كنم و شروع به نوشتن مى‏كنم، به راستى من كجا هستم؟ اينجا چه مى‏‌كنم؟ بايد به تاريخ سفر كنم، به سال ششم هجرى…
* * *
صدايى به گوشم مى‌‏رسد، يكى دارد آيات قرآن را مى‏‌خواند، اين صدا از كجاست؟ صداى آب هم مى‏‌آيد. از جا برمى‏خيزم، جلو مى‏روم، يكى در اينجا از چاه آب مى‏‌كشد، درختان خرما را آبيارى مى‏‌كند. سطل آب را داخل چاه مى‏‌اندازد و آن‏را بالا مى‏‌كشد و آب را پاى نخل‏ها مى‏‌ريزد.
او على عليه‏‌السلام است كه در دلِ شب اين‏گونه كار مى‏كند، سال ششم هجرى است، وضع اقتصادى مسلمانان خوب نيست، امسال باران كم آمده است و خشكسالى است، على عليه‌‏السلام هم كه از مال دنيا بهره زيادى ندارد، او به اينجا آمده است تا اين نخلستان را آبيارى كند و در مقابل مقدارى جو به عنوان مزد خود بگيرد.
على عليه‌‏السلام امشب تا صبح اين نخلستان را آبيارى مى‏‌كند، او خدا را شكر مى‏‌كند كه خدا حسن و حسين عليهماالسلام را شفا داد و ديگر وقت آن است كه او به نذر خود وفا كند. چند روز پيش حسن و حسين عليهماالسلام بيمار شدند، على عليه‌‏السلام نذر كرد كه اگر خدا فرزندانش را شفا دهد، روزه بگيرد، شكر خدا حسن و حسين عليهماالسلام خوب شدند، او فردا مى‌‏خواهد روزه بگيرد، فاطمه هم فردا را روزه مى‏‌گيرد، در خانه على عليه‌‏السلام، خدمتكارى به نام «فضّه» زندگى مى‌‏كند، او هم تصميم گرفته است فردا روزه بگيرد.
على عليه‌‏السلام با قدرت هر چه تمام‌‏تر از اين چاه آب مى‏‌كشد و درختان را آبيارى مى‏‌كند، صبح كه فرا برسد، صاحب نخلستان به اينجا خواهد آمد، او وقتى ببيند كه على عليه‌‏السلام همه نخلستان را از آب سيراب كرده است، مزد او را خواهد داد. على عليه‌‏السلام خوشحال است كه غروب فردا بر سر سفره آنان غذايى خواهد بود.
* * *
ساعتى است كه آفتاب طلوع كرده است، اكنون على عليه‏‌السلام با دست پر به خانه مى‌‏رود، در دست او مقدارى جو است، فكر مى‌‏كنم با اين قدار جو مى‏‌توان پنج قرص نان پخت.
وقتى او به خانه مى‌‏رسد، فاطمه عليهاالسلام به استقبال على عليه‌‏السلام مى‌‏آيد، وقتى على عليه‌‏السلام نگاهى به فاطمه عليهاالسلام مى‏‌كند، همه خستگى او برطرف مى‏‌شود.
ساعتى بعد فاطمه عليهاالسلام كنار آسياب دستى مى‏‌نشيند و مشغول آسياب كردن مى‌‏شود تا با تهيّه آرد بتواند نان بپزد.
* * *
نزديك اذان مغرب است، على عليه‏‌السلام به مسجد رفته است، بلال، اذان مغرب را مى‌‏گويد، همه پشت سر پيامبر نماز مى‏‌خوانند. على عليه‏‌السلام بعد از نماز به خانه مى‌‏آيد، فاطمه عليهاالسلام سفره افطار را پهن كرده است، همه اهل خانه (على، فاطمه، حسن، حسين، فضّه) گرد سفره مى‌‏نشينند.
به سفره على عليه‏‌السلام نگاه مى‏‌كنم، يك ظرف آب و پنج قرص نان!!

ادامه »

ایده شکل گرفت، حالا نوبت تکمیل فرم ایده بود… از بس چشم چشم دو ابرو خوانده بودم و خانم قرمه سبزی درست کن، شنیده بودم تمام عناوین ایده که به ذهنم می‌رسید یا چشم داشت یا سبزی… شیطان را لعنت کردم و ذهنم را متمرکز کردم من می‌خواهم پس باید بشود. سه عنوان بالاخره انتخاب شد. سه عنوان کنار گذاشته شد تا آخر قصه شود.

مرحله دوم، نوشتن هدف ایده، تند تند تا از نپرند هدف را نوشتم. لبخند رضایت زدم. به پدر دخترک، گوش کن خوب هست… گفت گوش نکرده هر چه تو بنویسی خوب است و باز ماجرای طرح درسی که برایش نوشتم و پاورپوینتی که رتبه اول آورد و همه خواستار قالبش شده بودند را تعریف کرد… گفتم باشه نمیخوانم. فقط دیگه تعریف نکن تا دستی به سر و رویش بکشم تا این را گفتم دخترک شانه به دست آمد جلویم ایستاد. گفتم تو ماه به ماه نمی‌گذاری موهایت را شانه کنم جریان از چه قرار است! شانه را به سمت موهایش بردم، جیغ زد گفت نه نه موی منه موی منه… داشتم با افکارم سر و کله می‌زدم که فهمیدم بله! خانم شانه آورده تا با آن دستی به سر و روی هدف ایده بکشم….

ادامه دارد…