تعریف از خود نباشد حلواهای عربی ام بی‌حرف و حدیث هست. یک لیوان شکر، دو لیوان آب، دو هل و چند پر زعفران در کاسه ریخته شد، هل‌ها از گرم شدن متنفر بودند هی خود را باد می‌کردند و از اینور به اونور می‌پریدند، زعفران‌ها حرص می‌خوردند و رنگ پس می‌دادند ولی نم پس نمی‌دادند.
یک لیوان آرد سوهان الک شد و تفت داده شد ولی بیشتر از قبل، قهوه‌ای شد، خودش هم می‌دانست تیره دوست ندارم ولی از دستم دررفت، یک لیوان نشاسته هم الک شد تا شاید رنگی به رخ ارد سوخته بکشد ولی اثر نداشت، دلش سوخته بود. گاز خاموش شد تا شیرخشک به تن سوخته‌ی آردها بنشیند…. ولی سرخاب سفیداب فایده نداشت رنگش برنمی‌گردد، روغن به تنش مالیدم تا ماساژش دهد و بعد کم کم شیره به جانش نشست ولی نه رنگش آن نشد که من خواهانش هستم… مغرور شدم به خودم و رودست خوردم… باز زعفران زدم ولی نه نشد….
لحظه‌ای ذهن پرکشید که در گناه سوختن چه بلایی به رنگ روحم آورده است… یا رب، ارحم عبدک الضعیف
دلتنگ باغ و حاجی بابا شدم، چادر سیاهم بر سر موهای سپید شده‌ی در فراق پدر انداختم و به یاد دورانی که دست در دست پدر به باغ می‌رفتم، دست دخترک را محکم گرفتم و بی‌توجه به حرف‌های پدرش که با ماشین برویم، به قول پدرم راه گز کردم. این مسیر، مسیر خاطراتم بود. چند دقیقه‌ای جلوی مغازه عمو ایستادم ولی کسی نبود و فقط یک تابلو یک بنای تاریخی اهدایی به سازمان گردشگری… در خیالم مشتی بیسکوییت از عمو گرفتم و در کف دست دخترک گذاشتم و ادامه دادم… صدای زن امام قلی در گوشم پیچید، شاه‌مهدی میری برام اسفناج بیار، و چشم پدر و نقل‌های هدیه دست من….
به باغ رسیدم مثل همیشه بود، ولی پدر نبود تا در را برایم باز کند، تا صدای سگ‌ها آمد باباحسین دوید، در را باز کرد…. او قربان صدقه دخترک می‌رفت و من قربان درخت آلوچه‌ی بابا که باهم وقتی ۸ ساله بودم، کاشتیم….
شکوفه‌های درخت به، و انجیرهای ریز درختچه‌های انجیر کوهی و طعم ترش ریواس در باغ پیچیده بود… از سوزش چای داغ به خودم آمدم…. باباحسین خندید و فک بدون دندانش نمایان شد، گفت کشمش میخوای از انگورهای…. گفتم از انگورهای یاقوتی که بابابزرگ به بابا داده بود….
گفت نوه حاجی تا کی میخوای خودتو اذیت کنی، گفتم سخته باباحسین خیلی سخته….
یک بخچه پیچید و داد دستم، گفتم اسفناج زن امام قلی هم گذاشتی، گفت آره دخترم….
نخ بسته اسفناج را کشیدم و دسته‌ای اسفناج برداشتم، مثل همیشه در را هل دادم و باز شد… حاج خانوم کنان داخل شدم و گفت ای خدا نور به قبرت بزنه شاه‌مهدی، چقدر هوس اسفناج کرده بودم دیشب خواب دیدم در خونه رو میزنه، فکر نمی‌کردم ننه اینقه زود تعبیر بشه…. الهی خیر ببینی….
مشتتو باز کن، مشتی نقل ریز مهمان دستم شد…. قابلمه را آب کردم و اسفناج‌های شسته شده را داخلش گذاشتم….
خندید گفت بزرگ شدی… ماست هم از یخچال بذار اینجا، تا بچه‌ها بیان دیر میشه سختمه بلند بشم و باز گفت شاه‌مهدی جات خالیه، خدابیامرزتت….. کاش بچه‌های منم بعد از من به یادم باشن مثل دخترت…
بار اول نبود این کارش. دوباره برای رفت و آمد در خانه را باز کردم و میخ شد تا ته خانه را نگاه کرد، هر چند من دیگه آب‌دیده شده بود هم در زیرزمین را می‌بندم هم در اتاق بالا را که فقط مستفیض از راه پله‌ها و ورودی در بشود.
چند روز پیش خیلی خسته بودم، گفتم خسته نشدی اینقدر دید می‌زنی، گفت ناراحتی، پشت در یک پرده بزن پیدا نباشه، فکر بدی نبودا….
دیشب داشت با یک جوانی دعوا می‌کرد لعنتی با چشم‌های هیزت منو قورت نده. ناخودآگاه و بی‌اختیار گفتم خوب تو هم یک چیزی بپوش مانع دیدن باشه همانطور که من پرده جلو در زدم، تو هم خودت یک کاری کن…
جوان که خود را پیروز نبرد یافت گفت وای دمت گرم، هر روز پدر ما درآورد، همه جا را می‌ریزه بیرون و از جلوی ما رد میشه و میگه چشم هیز….
پیرمردی داشت رد می‌شد به جوان گفت خاک بر …، آخه اینکه برای همه ریخته بیرون، ارزش دیدن داره …
وقتی مامان گفت چه بوی خورشت قورمه سبزی می‌آید داخل کوچه، نمی‌دانست دختر فسقلی خودش پخته، بعد از افطار که یک کاسه بردم، اااا من یک چیزی گفتم و…
رفتم داخل سوپری که برای دخترک خوراکی بخرم، بوی خوشی مدهوشم کرد بویی که چند وقتی می‌شود باهاش خو گرفتم و عجیب در خانواده عام‌پسند شده…
هواس و حواسم فقط به بو بود، که صاحب‌مغازه، به را جلویم گرفت، گفتم نه نه نمیخوام، گفت بوش پیچیده، با اصرار وزن کرد تا پولش را بدهم… گفت این چندتا را عیال گفته بود که ببرم تا خورشت و مربا کند…
بی‌محابا جمله همیشگی بابا توی گوشم پیچید… از هر دست بدهی از همان دست می‌گیری…
و چه زیباست: وَ مَا أَنفَقْتُم مِّن شَىْ‌ءٍ فَهُوَ يُخْلِفُهُ
راهی سفر شدن ماه رمضانی پدر دخترک، اسباب و وسایل نیاز دارد، اولیش ماشین مشدی ممدعلی نه بوق داره نه صندلی، رخ‌نمایی می‌کنه. ماشین تحویل صافکار بود، ساعت ۱۲.۳۰ زنگ زد، داداش زود بیا ماشینت آماده هست، میخوام بروم نهار بخورم. پدر دخترک چشمای گرد شده، گفت خانوم میگه برم میخواهد نهار بخوره. گفتم خوب برو، ولی یکدفعه مثل برق‌گرفته‌ها چشممان سمت دخترک افتاد که برو گفتن همانا و لباس پوشیدن برای رفتن همانا…. غرزدن‌های پدر یک طرف و هی اصرار خانه مامان‌جون و عدم قبول دخترک… به هر ترفندی بود راهی شدیم، به سوپری رفتیم، وقتی چشمش به پفک و چیپس افتاد پدر فراموش شد و الفرار….
وقتی رسیدیم خانه، یک‌ربع بعد پدر زنگ زد، گریه نکرد، گفتم نه پفک و چیپس بود …
اینجا بود که یاد کلام مولا امیرالمومنین علیه‌السلام افتادم:
كأنكم من الموت فى غمرة، و من الذهول فى سكرة.
