یک عادتی که دلیلش را هیچ‌وقت نفهمیدم ولی افراد زیادی آن را دارا هستند…
برای نشستی پژوهشی بصورت آنلاین ببخشید برخط، باهام تماس گرفتند، فرمودند قبل از نشست باید تست ورود به نشست بدهید، گفتم چشم…. پس از تست، تماس گرفت، خانم فلانی نمی‌توانید کتابخانه بروید یا قفسه‌ای از کتاب‌ها را پشت سرتان بچینید!
تعجب کردم با تمام وجود گفتم خیر شرمندم، گفت آخه مرسوم هست! گفتم مرسوم؟ باز هم رسم! در ذهنم یاد مقابله‌ام با رسومات خواستگاری، چیدن منزل عروس و مراسم ازدواج افتادم و با خودم گفتم من از سد بزرگ رسومات ازدواج گذشتم با تمام حرف و حدیث‌ها، حالا یک رسم دیگر و من یک‌نفر تک و تنها….
گفتم چرا مرسوم هست، گفت ای بابا خانم… ما دفعه اول نیست که نیست حتی استاد فلانی استاد فلانی و لیست از اسامی را ردیف کرد که همه پشتشان کتاب‌های فراوانی بوده است….
مصمم گفتم باز هم شرمنده هستم، من به دنبال به رخ کشیدن کتاب‌های داشته و نداشته، خوانده و نخوانده نیستم… من مدیون تمامی اساتید و کتاب‌هایی که به آموختند، هستم ولی کتابخانه به رخ نمی‌کشم….
من برای به رخ کشیدن کتاب‌هایم، نشست را قبول نکردم… خندیدم و گفتم خانم … نشست را کنسل کنیم؟
گفت نه نه کوتاه بیا کلی تبلیغ و … کردیم، باشه بدون کتاب به رخ کشیدن…. گفتم بخاطر شما یک چیزی حتما پشت صحنه می‌گذارم ولی این رسم را کم‌کم حذف کنید علم به ردیف کتاب نیست، حواسمان به تکبر کتاب و کتابخانه باشد و ذهنیت شرکت‌کننده‌ای که شاید علم آموزی را در ردیف کردن کتاب‌ها تصور کند….
قلم و دوات را آوردم و بر روی کاغذ گلاسه براق نوشتم:
امام کاظم سلام الله علیه: یاهشام! انّ الزرع ینبت فی السهل ولاینبت فی الصفا فکذلک الحکمة تعمر فی قلب المتواضع ولاتعمر فی قلب المتکبر الجبّار لأنّ اللّه جعل التواضع آلة العقل وجعل التکبر من آلة الجهل
در پيوند ازدواج، همسران بايد از بسياري از چيزهايي كه قبلاً با آن‌ها مأنوس بودند، دل بكَنند و بی‌شک، اين پيشنهاد سختي است. ولي كسي كه از مأنوسات زندگيِ فردي دل نكَند، به زندگي جديد وارد نخواهد شد و هنوز در زندگي تجردی خود به‌سر مي‌برد.
وارد شدن به شرايط جديد سخت است، ولي باید توجه داشت كه پذيرفتن آن، يك تولّد جديدي است و كسي كه حاضر نيست در هواي تازه تنفّس كند، هنوز متولّد نشده است و « تا جنيني، كار خون آشامي است».
بايد در زندگي جديد هركس قامت خود را اندازه بزند و ببيند در چنين شرايطي چه اندازه قد كشيده است، خوشه‌هاي گندم را در خرمن‌گاه بايد كوفت تا برهنه شوند و اندازة خود را بيابند و كاه را قسمتي از خود نپندارند. و مسلّم رمز و راز برهنگيِ گندم از كاه، راز و رمز دل‌كندن از مزرعه است، چرا كه تولّد جديد با مستوريِ ديروز در پوشش كاه‌هاي خيال و آرزوهاي دروغين، امكان ندارد.
پيوند ازدواج؛ يك تولّد جديد و در پي آن، تجلّي جديدي در عرصه خانواده است و هرگز نبايد به جهت سختي‌هاي زندگي، از تمنّاي اين تولد دست برداشت، پس باید قدم در راه نهاد.
گداختن، آب‌شدن، صاف شدن و سر به راه نهادن، مانند جويباري كه نغمه خود را در تنهايي شب، ساز مي‌كند، معني پيوند جديد دونفري است كه ديگر دونفر نيستند، يك نفر هم نيستند، اصلاً ديگر از نفر بودن در آمده‌اند. آيا مي‌توان به نوري كه در تولّد صبحگاهانِ خورشيد متولّد مي‌شود و در پهن‌دشت زمين متجلّي مي‌گردد، صفت يك‌نفر و يا دونفر داد؟ راهي بلندتر از يكي‌ها و دوتاها، راهي ماوراء تعدّد و تكثّر، راهي از كثرت به‌سوي وحدت.
در تولّد جديدِ پيوندِ ازدواج است كه چون شامگاهان مرد به خانه مي‌رود در رويارويي با همسرش، معني قدرداني و سپاس، ظهور خواهد كرد.
زنجير همديگر نباید شود پيوند همسري؛ يعني همراهي دوبال كه بايد با هماهنگي كامل به‌سوي آرمان‌هاي الهيِ زندگي سير كنند، اما اين همراهي و مودّتِ خدادادي به زنجير بدل نشود كه پاي هر دو بدان گرفتار شود و هركدام مانع رفتن ديگري گردد. «از نان خود به هم ارزاني دارند، اما هر دو از يك قرص نان تناول نكنند. باید امان داد هريك در حريم خلوت خويش آسوده باشد و تنها.»
«دل‌سپردن، آري؛ حكايتي است دلپذير، ليكن دل را نشايد به اسارت دادن در ميانه همراهي، اندكي فاصله بايد، كه پايه‌هاي حايل معبد، به جدايي استوارند.»
«هُوَالَّذِي خَلَقَكُمْ مِنْ نَفْسٍ واحِدَةٍ وَ جَعَلَ مِنْها زَوْجَهَا لِيَسْكُنَ اِلَيْهَا ….»
پ.ن: اقتباس از كتاب «پيامبر» قسمت زناشويي، از جبران خليل جبران
یک تکه نان سنگک برداشتم، پاکت پفک و چیپس را گذاشتم جلویم، در هر لقمه یک پر چیپس و پفک میگذاشتم و در کاسه ماست چکیده میزدم و میخوردم… خواهرم گفت: مثلا بزرگ شدی…. گفتم بقول آنه: خب، نمی توان یک دفعه ای، عادت دختر بچه بودن را کنار گذاشت….
مادرم گفت پدربزرگت همیشه می‌گفت: همیشه بچه بمانید….
به سمت مسیر در حرکت بودیم، دائم به فکر بودم چوقت می‌رسیم و می‌گفتم تا کجا جاده ادامه دارد، یکدفعه پشت سرم را نگاه کردم و با غرور گفتم خیلی راه را آمدیما… خندید گفت چقدر حال زندگی و اعمالمان برای رفتن یکسان است و با لهجه زیبای خود ادامه داد:
“آن کسی که مقصدی در پیش دارد؛ تا آنگاه که در حال سیر به سوی مقصد است، قسمت های طی نشده را می بیند. اما آنگاه که پشت به مقصد نمود، قسمت های طی شده را خواهد دید. مقصدی که شما نیمی از آن را پشت سر گذارده اید و نیمی از آن را در پیش رو دارید، طبیعتاً تا در حال سیر هستید نیمه سیر نشده را می بینید، اما همین که پشت به مقصد نمودید نیمه سیر شده را خواهید دید. همچنین است حال و هوای آن کس که رفته ها و نرفته، کرده ها و نکرده های خویش را می بیند. آن کس که رفته ها و کرده های خود را می بیند باور کند که پشت به مقصد دارد و آن کس که نرفته ها و نکرده ها را می نگرد تردیدی نداشته باشد که رو به مقصد دارد.”
خانه پدری را دوست دارم چون اطرافش شاید یک یا دو خانه عمودی سر به فلک کشیده هست، همه خانه‌های صاف و روی زمین هستند، زمینی و خاکی بودن حال و هوای دیگری دارد مخصوصا در محله‌هایی که دورتادورش مسجد هست، مسجدهایی با سقف‌های سنتی، مسجدهایی برای معراجی شدن!
برای معراجی‌شدن نمازگزار و آزادشدن او از هر آنچه غیر حق است، در آیه 19 تا 22 سوره معارج آمده است: «إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا(19) إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا(20) وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا(21) إِلَّا الْمُصَلِّينَ.»(22) آری! تنها نمازگزاران از این ضعف‌ها آزادند زیرا توانسته‌اند از نماز بهره لازم را ببرند. در این رابطه نمازگزار محبوبی غیر از خدا ندارد به همان معنایی که در سوره «اللّیل» در مورد چنین افرادی می‌فرماید: «الَّذي يُؤْتي مالَهُ يَتَزَكَّى»(18) می‌بخشد تا از هر ضعفی پاک شود. «وَ ما لِأَحَدٍ عِنْدَهُ مِنْ نِعْمَةٍ تُجْزى»(19) بدون آن‌که به آن کسی که می‌بخشد در راستای جبران لطف او باشد. نه! «إِلاَّ ابْتِغاءَ وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلى»(20) صرفاً برای آن‌که با وجه اعلای پروردگارش روبه‌رو شود.
