تحمل جراحی و دردهای آن در حالت معمولی ممکن نیست و برای عموم محال است. بخاطر همین، باید قبل از جراحی بیمار را بیهوش کنند تا در حالی که توجه او به موضع درد و خود درد از بین رفته و بی‌حس شده، جراحی کنند. خروج از «خودی» در حقیقت جان کندن است و تحمل این جان کندن بسیار مشکل و یا محال است و برای این که انسان بتواند سختی جان کندن را احساس نکند، باید در یک حال بی‌حسی نسبت به دنیا باشد و به عبارت دیگر همان مستی که در عرفان مطرح است برای فرد پیش آید که توجه او نسبت به دنیا قطع شود.