انسان کامل مظهر الله؛ رب خویشتن است، اللهی که جامع جمیع اسماء الهی است، بشریت از مظهرِ الله در مقام انساني غافل شود و بخواهد از طريق اسم و مظهر ديگري به ربّ العالمين توجه کند، به هدايت حقيقي که قرب به سوي «الله» است، نرسیده است. به‌عنوان مثال؛ ربّ گوسفند و ربّ گرگ که جنبه گوسفندي و گرگي آنها را تدبير مي‌فرمايد، ربّ انسان نيست، اگر به ربّ آنها اتصال پيدا کرد به مسير هدايت انساني نمي‌رسد، و لذا گمراه مي‌شود. حتّي اگر به ربّ ملائکه هم نظر کرد و در آن متوقف شد ظرفيت حقيقي خود را به نحو جامع جواب نداده است. ولي «الله» که جامع جميع اسماء است، ربِّ انسان است و درضمن ربّ العالمين هم هست، منتها براي هر موجودي از موجودات، اسمي از اسماء الهي، تدبير امر آن موجود را به عهده دارد. حال چون انسان كامل، مظهر جامع جميع اسماء الهي است، ربوبيت ساير موجودات را هم با اسم خاص مربوط به آن موجود به‌عهده دارد، پس كل موجودات عالَم، زير نظر حامل اسماء کل، يعني حضرت‌حجّت عجل‌الله تعالی فرجه‌الشریف است، که واسطه فيض است. چون کلّ اسماء به مقام انسان تعليم داده شده، از طرفي «الله»، ربّ انسان است که مظهرِآن، انسان کامل است. پس اگر انسان بخواهد تحت تربيت «الله» قرار گيرد و تمام ابعادش تربيت شود، بايد خود را تحت تربيت مظهر اسم جامع، يعني مظهر اسمِ «الله» که انسان کامل است قرار دهد، آن ذات مقدسي كه ظرفيت پذيرش همه اسماء الهي را داشت و لذا همة اسماء را گرفته است.
خانواده خوبی بودن، هر دو دختر خانواده از بچگی با من دوست بودند و با هم کلاس تجوید قرآن و حفظ قرآن و خطاطی می‌رفتیم. سال ۸۴ پدرشان به رحمت خدا رفت و یک‌سال بعد با مادرشان، راهی شهر مادریشان شدند. خانه و همه چیز را فروختند. با هم از طریق موبایل، وایبر و واتساپ در ارتباط بودیم. بعد از یک‌سال دختر بزرگ که همسن من بود ازدواج کرد، فیلم عروسی را برایم ارسال کرد، دهانم باز ماند کسی نیمی از قرآن را حفظ بود و بی حجاب و عروسی مختلط… از وقتی چهارشنبه‌های سفید شروع شد دختر کوچک هم به این جمع پیوست چندین عمل زیبایی و کشف حجاب….
گذشت تا ۳ سال پیش که بخاطر ازدواج پسرشان و اصرار پسرشان به ازدواج با دختر چادری به قم برگشتند، دختر بزرگ به علت خیانت‌های مکرر شوهرش طلاق گرفته بود و با فرد دیگری ازدواج کرده بود پس از ۶ سال هنوز بچه‌دار نشده بودند… به قم که برگشتند اینقدر روی سکه برگشت کم‌کم به روال قبل برگشتند، و اینجا بود که فهمیدم چرا پدرشان مخالف ارتباط با خانواده مادریشان بود….
هفته پیش، به من زنگ زد و کلی گریه که پس از ۶ سال انتظار به خاطر نذری که مادرم در جمکران کرد بالاخره باردار شدم… گفت ۶ سال انتظار خیلی سخت بود….
بی‌محابا گفتم انتظار برای تو خیلی سخت بود و برای کسی‌که حاجت تو را داد خیلی سخت‌تر که تو بعد چندین سال به مسیر برگشتی…. گفتم نذر چه بود؟ گفت ادامه حفظ قرآن و دوری از آن شهر…. گفتم کاش اینقدر که او منتظر تو بود تو هم منتظر بودی….
أَيْنَ الْمُضْطَرُّ الَّذِي يُجابُ إِذا دَعا ؟
بِنَفْسِي أَنْتَ أُمْنِيَّةُ شائِقٍ يَتَمَنَّىٰ مِنْ مُؤْمِنٍ وَمُؤْمِنَةٍ ذَكَرا فَحَنَّا، بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ عَقِيدِ عِزٍّ لَايُسامىٰ
جمعه هست و صبح برای نماز بیدار شدم، هوای تاریک و اذان و نسیم خنک، خواب را فراری داد.
ناگهان دلتنگ دوران کودکی شدم که هر جمعه با مادرم به دعای ندبه میرفتم و بماند که بعضی وقتها از فرط خواب آلودگی نیمی از دعا را سر به زانو میگذاشتم و به عالم دیگر سفر میکردم…
دلم از همان دعای ندبه ها خواست، دختر کوچولو هم چشماشو باز کرده بود، همه چیز مهیا بود، قلقل سماور بلند شد، یک چایی و کمی نان و پنیر و یک خرما سریع جلوی اپن خوردیم و ماشین روشن شد به سمت دعای ندبه. اما انتخاب مکان: حرم، جمکران یا گلزار…. پس از رای گیری، قرعه جمعه انتظار به جمکران افتاد.
رفتیم و از قضا به لطف اینکه دخترک خوابش برد تا آخر دعا ماندیم… هر چقدر پسر کو ندارد نشان از پدر، دختر هم کو ندارد نشان از مادر… و خواب دلچسب.
کنارمان، خانواده ای چهار نفره بودند، پدر، مادر، جفتشان هم جور بود یک دختر و یک پسر. خیلی ارادت داشتند و از ابتدا گریه و ذکر لبشان آقا بیا. به حالشان غبطه خوردیم، و زن و شوهر به خمیازه های هم نگاه میکردیم و سر تاسف با تلخند تحویل هم میدادیم.
دعا تمام شد و حرکت به سمت خروجی… اتفاقا در صف ماشینها برای خروج، خانواده خوش بحالشان را دیدم. ناگهان یک ماشین سمند سفید که چرا عجله داشت از ما جلو زد، ثانیه ای بعد حضرت عباس گویان شیشه ها را دادیم بالا… بله دعوا و فحش و دادوبیداد که عمرا بذارم قبل من بروی، قسمهای راننده که اتفاق ناگواری افتاده….
بله همانهایی که به ظاهر لبیک میگفتن و آقا بیا ذکر لبشان بود فحشهایی دادند که دلم برای آقا و انتظار و منتظران کباب شد. کاش یاد بگیریم آقا منتظر واقعی میخواهد نه تسبیح چرخان دروغین. آقا کوفیان لبیک گوی را میشناسد.
غم و شادی، دو مفهوم است که بسیاری معتقدند فقط یکی از آنها، گمشده‌ی زندگی امروز است. خیلی‌ها شادی را گمشده می‌دانند؛ و همیشه در پی آنند که شاد باشند و بخندند. عده‌ای دیگر هم هستند که غم را گمشده دانسته و همیشه در پی اشک و آه و ناله‌اند.
اما هیچکدام نمی‌دانند که گمشده‌ی ما تعادل است. تعادل در میان غم و شادی. هر جا که شد باید خندید و شاد بود و در برابر مصیبت و درد و فراق هم، غمگین و ناراحت.
تعادل، همان گمشده‌ای است که سال‌هاست از آن دور شده‌‌ایم. گاهی بشریت از تعادل دور می‌شود؛ مثلا عده‌ای در ظلم کردن، عده‌ای در ظلم پذیری؛ عده‌ای در دنیاپرستی، عده‌ای در زهد؛ عده‌ای در علم و عده‌ای هم در ماوراء.
هر چه بیشتر از تعادل دور شویم بیشتر اسیر افراط و تفریط می‌شویم. مفاهیمی که هر چه بیشتر درگیرشان شویم کمتر جواب می‌گیریم. عاملی که باعث می‌شود سردرگم شویم؛ باعث می‌شود به مسیری که می‌رویم مشکوک شویم و شکی مثل خوره به جانمان افتد و آغازی شود برای درماندگی.
هر چه بیشتر در این مسیر پیش رویم بیشتر در خود فرو می‌رویم. بیشتر حس می‌کنیم که تنهاییم. بیشتر منتظر چیزی یا کسی هستیم که حالمان را خوب کند. در یک کلام مضطر می‌شویم. همان چیزی که لازمه‌ی ظهور شمرده شده.
چه تناقض زیبایی! هر چه بیشتر از تعادل دور شویم بیشتر به آورنده تعادل نزدیک می‌شویم.
گفت: جالبه طرف هر کاری بکنه بعد آخرش بشه منتظر! خخخخخ
گفتم: نه عزیز! انتظار یعنی که پرهیزکار باشی و با تقوا رفتار کنی و خوش اخلاق باشی. (1)
پی نوشت:
۱) من سره ان یکون من اصحاب القائم فلینتظر ولیعمل بالورع و محاسن الاخلاق و هو منتظر.بحارالانوار، جلد 52، صفحه 140
