دلتنگ باغ و حاجی بابا شدم، چادر سیاهم بر سر موهای سپید شده‌ی در فراق پدر انداختم و به یاد دورانی که دست در دست پدر به باغ می‌رفتم، دست دخترک را محکم گرفتم و بی‌توجه به حرف‌های پدرش که با ماشین برویم، به قول پدرم راه گز کردم. این مسیر، مسیر خاطراتم بود. چند دقیقه‌ای جلوی مغازه عمو ایستادم ولی کسی نبود و فقط یک تابلو یک بنای تاریخی اهدایی به سازمان گردشگری… در خیالم مشتی بیسکوییت از عمو گرفتم و در کف دست دخترک گذاشتم و ادامه دادم… صدای زن امام قلی در گوشم پیچید، شاه‌مهدی میری برام اسفناج بیار، و چشم پدر و نقل‌های هدیه دست من….
به باغ رسیدم مثل همیشه بود، ولی پدر نبود تا در را برایم باز کند، تا صدای سگ‌ها آمد باباحسین دوید، در را باز کرد…. او قربان صدقه دخترک می‌رفت و من قربان درخت آلوچه‌ی بابا که باهم وقتی ۸ ساله بودم، کاشتیم….
شکوفه‌های درخت به، و انجیرهای ریز درختچه‌های انجیر کوهی و طعم ترش ریواس در باغ پیچیده بود… از سوزش چای داغ به خودم آمدم…. باباحسین خندید و فک بدون دندانش نمایان شد، گفت کشمش میخوای از انگورهای…. گفتم از انگورهای یاقوتی که بابابزرگ به بابا داده بود….
گفت نوه حاجی تا کی میخوای خودتو اذیت کنی، گفتم سخته باباحسین خیلی سخته….
یک بخچه پیچید و داد دستم، گفتم اسفناج زن امام قلی هم گذاشتی، گفت آره دخترم….
نخ بسته اسفناج را کشیدم و دسته‌ای اسفناج برداشتم، مثل همیشه در را هل دادم و باز شد… حاج خانوم کنان داخل شدم و گفت ای خدا نور به قبرت بزنه شاه‌مهدی، چقدر هوس اسفناج کرده بودم دیشب خواب دیدم در خونه رو میزنه، فکر نمی‌کردم ننه اینقه زود تعبیر بشه…. الهی خیر ببینی….
مشتتو باز کن، مشتی نقل ریز مهمان دستم شد…. قابلمه را آب کردم و اسفناج‌های شسته شده را داخلش گذاشتم….
خندید گفت بزرگ شدی… ماست هم از یخچال بذار اینجا، تا بچه‌ها بیان دیر میشه سختمه بلند بشم و باز گفت شاه‌مهدی جات خالیه، خدابیامرزتت….. کاش بچه‌های منم بعد از من به یادم باشن مثل دخترت…
چادر گل گلی کشدارمو سر کردم و بدو بدو پشت سر بابا راه افتادم. سرکوچه ننه خانوم بوی نون خانگی پیچیده بود، نگاه ملتمسانه به بابا کردم، در خونه زن حاجی مثل همیشه باز بود، دو تا سقلمه به در زد و یالا یالا گفت، زن حاجی، گفت بفرمایید پسر رباب سلطان، رفتیم داخل مثل همیشه، تا منو دید، گفت حدس زدم نان و ریحان دنبالت هست که سمت این در اومدی… بابا گفت آره فسقلی مثل همیشه بوی نون شنید و هوس کرد و الا مزاحم نمی‌شدم. جمله همیشگی رو گفت: اره شامهدی، تو رو که می‌دونم بعد رباب سلطان خدابیامرز نون خونگی بخور نیستی، نونها و کسمه‌های رباب سلطان یه چیز دیگه بود. بابا یه مشت پول کنار تنور گذاشت و زن حاجی گفت رسم مشت حاج خان رو ترک نکردی، شامهدی شرمندم نکن قابل یه لقمه نون سبزی ریحانم نیستم… و بعدش از اسب سفید پدربزرگم گفت و خان بودن و تبعیدش بخاطر دفاع از امام…
اینا خاطرات همیشگی بود…
نون بدست دویدم سمت خونه ننه خانوم، بوی آش رشته کوچه رو برداشته، باباجون داشت آب میگرفت جلوی در، به بابا گفت میایی داخل یا شب میایی، بابا منو سپرد و گفت شب بیام… باسر رفتم داخل، اندرونی و بیرونی باصفای باباجون…. گلدونای دور حوض رو خاله کوچکه، آب داشت میداد، بقیه هم دم بساط آش رشته…. ننه خانوم بعد از تموم کردن قرآن و راهی کردن شاگردای مکتب خونه، شروع کرد به قربون صدقه رفتن و سوره کوثر رو خوندم، گفت الهی مسیرت، مسیر قرآن باشه…. با صدای دخترک به خودم اومدم، اشکی از گوشه چشمم غل خورد و افتاد روی صورتم… پدر دخترک به صاحبخونه گفت ببخشید بازم… نذاشت ادامه بده، گفت اگه نوه حاجی هر سال نیاد یه چیزی کم داریم، بسته ها رو کنار حوض گذاشتم و اشکامو پاک کردم و دلم دستای بابا رو خواست….
تیتر خبر نوشته بود: “اسرائیل چه خوابی برای ایران دیده است؟”
خندم گرفت، با خودم گفتم باشه عنوانت جنجالی، ولی حتی زحمت فشردن انگشت روی عنوانت هم به خودم نمیدم…. میدونی چرا؟
چون:
این یک توهم کاذب هست و اسرائیل خواب برای ایران نمی‌تونه ببینه، بلکه رویای صادقه این هست که اسرائیل هر لحظه کابوس ایران رو می‌بینه…
بچه که بودم، شبی یکی از بانوان محترمه، بخاطر بازی کردن مهر دعوایم کرد و من هم سرشار از غرور، قهر کردم و مسجد یک‌هفته نرفتم. بعد از یک‌هفته پدرم یک بسته ۲۰تایی مهر خرید و گفت خانم فلانی این مهرها فقط مخصوص بازی بچه‌هاست. هنوز آن ۲۰ مهر مخصوص بچه‌ها در قفسه جامهری فلزی مسجد هست و دیگر بچه‌ای بخاطر مهربازی دعوا نشد.
و من هم فرزند خلف همان پدر…
هفته گذشته جمعه راهی یکی از امامزاده‌های قم شدیم، و امان از خانم‌های خادم، بچه‌ران از مسجد و امامزاده که به دخترک و چند بچه دیگر گیر داد چرا مهرها را جابجا کردید مگر مهر اسباب‌بازی هست و بغضی که بچه‌ها کردند و همه گوشه‌ای غمباد کردند، در دلم گفتم کاش برای خادمان هم اول تست روانشناسی بگیرند و بدانند پیامبر ما بخاطر بازی بچه‌ها سجده را طولانی‌تر کرد. سریع از امامزاده بیرون رفتم و ۲۰مهر از مغازه جلوی امامزاده خریدم با یک جامهری و کاغذ و ماژیک… بالای جلومهری نوشتم لطفا با بچه‌ها دعوا کنید این مهرها با هزینه شخصی برای بازی بچه‌هاست…. وقتی به بچه‌ها گفتم با این مهرها می‌توانید بازی کنید انگار دنیا را به آنها داده بودم و یکی از آنها گفت خاله میری بهشت! گفتم شیطون بخاطر چی؟ گفت پیامبر گفتن هر کسی بچه ها را خوشحال کند بهشتی هست….
با خلاقیت بچه‌ها را جذب مساجد و امامزاده ها کنیم نه با بداخلاقی دفع کنیم!
فکرش را هم نمی‌کردم که به این سرعت ارزیابی ایده‌ها تمام شود. دو ایده از سه ایده من، رتبه آوردند، رتبه دوم و ششم…. من ماندم که ذوق کنم یا فریفته متاع دنیایی نشوم…. دروغ چرا!!! خر کیف شدم….
اما….
جایزه ده رتبه اول، شرکت در دوره‌ای سه روزه در تهران… دوره آموزشی و عمل‌گرا… از آن دوره‌هایی که عاشقش بودم ولی سه روز وسط هفته، اصرار مسئول بر اینکه حتما حضور پیدا کنم…
پدر دخترک گفت، عالیه، خوابگاه که داره. دخترک هم پیش مامانت، منم سه روز به همکارام سرمی‌زنم صفاسیتی…
روز بعد از من اصرار و رییس عدم قبول مرخصی… دلم شکست… بدجور صدای خورد شدنش را شنیدم… باز خودم را بخاطر کاری که منو از همه چیز دور کرد لعنت کردم… مطمئنم به همین زودیا استعفا خواهم داد… شاید خیلی زود…
پدر دخترک گفت، مگه نگفتی برای چی!
گفتم: نه نگفتم چون فکر می‌کنند کلاس می‌گذارم…
دوره رفتن تمام شد و دوباره حسرتی بر دل….
عکسهای دوره را دیدم اشکی ریخته شد و تمام….
و اما…
امروز تماس از مسئول دوره، هر چند خیلی از عدم حضورتان ناراحت و دلخور هستیم ولی جناب آقای دکتر… از ایده شما خوششان آمده است و شماره شما را جهت هماهنگی دریافت کردند…
خدایا باز مثل همیشه…