الْحَمْدُ لِلَّهِ مَالِک الْمُلْک مُجْرِی الْفُلْک مُسَخِّرِ الرِّیَاحِ فَالِقِ الْإِصْبَاحِ دَیَّانِ الدِّینِ رَبِّ الْعَالَمِینَ

سپاس، ویژه خداوندی است که صاحبِ حکومت و سلطنت است. او رام کننده بادها، شکافنده (روشنی بخش) صبح، قانون گذار دین و پروردگار تمام هستی است.

یک فراز و هزاران نکته که نقشه راه است. الحمدلله مالک الملک، او مالک است وظیفه ی ما در قبال مالک چیست؟ مگر غیر از این است که باید مطابق رضای مالک عمل کنیم، چه بسا اگر مالک از ما راضی نباشد چه خسرانی متوجه ما می شود. مسخر الریاح فالق الاصباح، همه جهان آفرین تحت تربیت مالک یگانه و یکتا هست و همه موجودات تحت مدیریت الهی هستند. مجموعه ای را در نظر بگیرید که مالکی بی کفایت داشته باشد آن مجموعه از هم می پاشد و هرج و مرج به پا می شود. این جهان با نظم خود قدرت مدیریت و ربوبیت مالک و صاحب خود را به رخ می کشد.

 رب العالمین هست، اقتضای پرورش و تربیت عالَم توسط خدای متعال این است که رابطه خداوند با مخلوقات، رابطه دائمی و تنگاتنگ باشد؛ نه رابطه ای همانند رابطه نقاش و بنّا با هنر یا ساختمانی که ایجاد می کنند. چراکه نقاش و بنّا هنر خود را عرضه می کنند و می روند؛ ولی مربّی هر لحظه باید نظارت داشته باشد.