چشم سر اغیار ببستند ز غیرت

آنگاه در مخزن اسرار گشادند

امیرالمومنین علیه السلام:

قَدْرُ الرَجُلِ عَلى قَدْرِ هِمَّتِهِ… وَ شَجاعَتُهُ عَلى قَدْرِ اَنَفَتِهِ وَ عِفَّتُهُ عَلى قَدْرِ غَیرَتِهِ

ارزش انسان به اندازه همت او است، و شجاعت او به اندازه عزّت نفس و بى اعتنائیش (نسبت به ارزشهاى مادى) است، و عفت او به اندازه غیرت او است

(نهج البلاغه، کلمات قصار، حدیث 47)

آب و لیوان:

از نظر ادیان الهی همه مسایل تربیت در یک کلمه به نام «سعادت» خلاصه می شود و تمام فاسد شدن ها و منحرف شدن ها هم در یک کلمه به نام «شقاوت» خلاصه می شود. سعادت و ساخته شدن و موفقیت انسان، در عشق به «خدا»ست و شقاوت انسان در عشق به «خود» می باشد. اصولاً انسان بدون عشق نمی تواند باشد، یا عشق به خود دارد و یا عشق به خدا. آبی که در لیوان است، هر اندازه که از سر لیوان خالی کنیم، جای آن را هوا پر می کند، شما نمی توانید لیوانی داشته باشید که در این شرایط نه آب در آن باشد و نه هوا، حتماً یا یک مایع و چیزی در لیوان است. یا اگر آن مایع یا آن چیز خالی شود، جای آن را هوا پر می کند.

منبع: کتاب تمثیلات آیت الله حائری شیرازی، جلد اول

الْحَمْدُ لِلَّهِ مَالِک الْمُلْک مُجْرِی الْفُلْک مُسَخِّرِ الرِّیَاحِ فَالِقِ الْإِصْبَاحِ دَیَّانِ الدِّینِ رَبِّ الْعَالَمِینَ

سپاس، ویژه خداوندی است که صاحبِ حکومت و سلطنت است. او رام کننده بادها، شکافنده (روشنی بخش) صبح، قانون گذار دین و پروردگار تمام هستی است.

یک فراز و هزاران نکته که نقشه راه است. الحمدلله مالک الملک، او مالک است وظیفه ی ما در قبال مالک چیست؟ مگر غیر از این است که باید مطابق رضای مالک عمل کنیم، چه بسا اگر مالک از ما راضی نباشد چه خسرانی متوجه ما می شود. مسخر الریاح فالق الاصباح، همه جهان آفرین تحت تربیت مالک یگانه و یکتا هست و همه موجودات تحت مدیریت الهی هستند. مجموعه ای را در نظر بگیرید که مالکی بی کفایت داشته باشد آن مجموعه از هم می پاشد و هرج و مرج به پا می شود. این جهان با نظم خود قدرت مدیریت و ربوبیت مالک و صاحب خود را به رخ می کشد.

 رب العالمین هست، اقتضای پرورش و تربیت عالَم توسط خدای متعال این است که رابطه خداوند با مخلوقات، رابطه دائمی و تنگاتنگ باشد؛ نه رابطه ای همانند رابطه نقاش و بنّا با هنر یا ساختمانی که ایجاد می کنند. چراکه نقاش و بنّا هنر خود را عرضه می کنند و می روند؛ ولی مربّی هر لحظه باید نظارت داشته باشد.

من انسانم️ و ریشه ام ناس هست و نسیان و فراموش کاری همرام هست، برای همین دائماً نیازمندِ تذکر و یادآوری دارم. گاهی آنقدر در زندگی روزمره‌ی خود غرق می‌شوم که حتی نسبت به امورِ مهم، دچار غفلت می‌شوم. 

بدترین غفلت و فراموشی، غفلت از هدف و آرمان مهمِ زندگی انسانی، یعنی ظهور است.
وای به روزی که دست به دامن توجیه دلیل کارم شوم و بگویم که فراموش کردم، غافل شدم، حواسم به چیزِ دیگری پرت شد و…
مگر در کربلا چه شد!! نسبت به امام زمان بی‌تفاوت شدند. وای اگر مانند مردم زمانِ امام حسین بشویم که با غفلت و فراموشیِ وظایفشان، در همراهی با امام کوتاهی کردند و او را تنها گذاشتند.
️‌ پس یادمان باشد هر روز، حتی با انجام کاری ساده، به یادِ امام باشیم و از کار برای ایشان غافل نشویم. علاوه بر این نباید از دشمنان نیز غافل شد. دشمنانی که پیوسته با حملات گسترده، بر ضدِ امام زمان تلاش می‌کنند، زیرا گاهی غفلت ما نسبت به دشمن، باعث زیانی جبران ناپذیر می‌شود.

همونطور که میدونیم یکی از سنت های خداوند، امتحان و ابتلاء هست. هممون داریم امتحان میدیم، لحظه های خوشی و سختی همشون یه امتحان هست تا عیارمون مشخص بشه؛ هیچ راهی هم‌برای فرار کردن از این امتحانها نیست.

در این امتحانها، قدرت انتخاب داری، میتونی پیروزی رو انتخاب کنی یا مسیر شکست رو.
بنظرت چه کسی پیروز این میدان آزمایش هست؟ تعبیر کلام نور از پیروزی در امتحانات، اصطلاح «أحسن عملا» است؛ یعنی تو وقتی پیروز میشی که بهترین عمل را انجام بدی، نه هر عمل خوبی رو.
اگر وقتت صرف هر کار خوبی بکنی، ولی آن کار، در آن وقت مقدم نباشه، محکوم به شکست شدی!
کلاهت رو قاضی کن، مسیر یاری امامت رو چجور توجیه میکنی؟ به این سوال فکر کن: بهترین عمل در زمان واقعه عاشورا چه بود؟ آیا عیار ۷۲ تن بیشتر هست یا کسانی که یاری رو به بهونه محراب ترک کردن! امروز بهترین عمل که میتونی انجام بدی، چیه؟