پيامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم به سوى شهر مكّه حركت مى‏ كند، او همه اعمال حج را انجام داده است، مردم حجّ ابراهيمى را از او فراگرفته ‏اند، پيامبر خوشحال است كه توانسته است به وظيفه خود عمل كند، او آخرين دين خدا را براى مردم بيان كرد و فقط يك قسمت مهم اين دين باقى مانده است و آن ولايت على عليه‏السلام مى ‏باشد، پيامبر منتظر فرمان خداوند است، منتظر فرمان بزرگ خدا درباره ولايت على عليه‏ السلام.  پيامبر شب سيزدهم را در مكّه مى ‏ماند، روز سيزدهم فرا مى‏ رسد، در اين روز جبرئيل نزد پيامبر مى ‏آيد و از او مى‏ خواهد تا علم و ميراث پيامبران را كه نزد اوست به على عليه‏السلام تحويل دهد. پيامبر على عليه‏السلام را فرا مى ‏خواند و اين امانت ‏هاى آسمانى را به او تحويل مى ‏دهد. اين امانت ‏ها نشانه‏ هاى پيامبران بزرگ است كه بايد نزد على عليه ‏السلام باشد، على عليه ‏السلام هم وظيفه دارد آن‏ها را در هنگام شهادت خود، به امام حسن عليه ‏السلام تحويل دهد. اين امانت ‏ها سرانجام به دست مهدى عليه‏ السلام خواهد رسيد.
********************************************
سخن از امانت‏ هاى آسمانى به ميان آمد كه نشانه امامت و ولايت است. پيامبر امانت‏ هاى آسمانى را در روز سيزدهم…

ادامه »

بعد از صلح امام حسن مجتبی‌ (علیه‌الصلاةوالسلام)، کار به شکلی هوشمندانه و زیرکانه تنظیم شد که اسلام و جریان اسلامی، وارد کانال آلوده‌یی که به نام خلافت -و در معنا سلطنت- به وجود آمده بود، نشود. این، هنر امام حسن مجتبی‌ (علیه‌السلام) بود. امام حسن مجتبی‌ کاری کرد که جریان اصیل اسلام -که از مکه شروع شده بود و به حکومت اسلامی و به زمان امیرالمؤمنین و زمان خود او رسیده بود- در مجرای دیگری، جریان پیدا بکند؛ منتها اگر نه به شکل حکومت -زیرا ممکن نبود- لااقل دوباره به شکل نهضت جریان پیدا کند. این، دوره‌ی سوم اسلام است.

اسلام، دوباره نهضت شد. اسلام ناب، اسلام اصیل، اسلام ظلم‌ستیز، اسلام سازش‌ناپذیر، اسلام دور از تحریف و مبرا از این‌که بازیچه‌ی دست هواها و هوسها بشود، باقی ماند؛ اما در شکل نهضت باقی ماند. یعنی در زمان امام حسن (علیه‌الصلاةوالسلام)، تفکر انقلابی اسلامی -که دوره‌یی را طی کرده بود و به قدرت و حکومت رسیده بود- دوباره برگشت و یک نهضت شد. البته در این دوره، کار این نهضت، به مراتب مشکلتر از دوره‌ی خود پیامبر بود؛ زیرا شعارها در دست کسانی بود که لباس مذهب را بر تن کرده بودند؛ درحالی‌که از مذهب نبودند. مشکل کار ائمه‌ی هدی‌ (علیهم‌السلام)، این‌جا بود.

مقام معظم رهبری مدظله العالی، ۱۳۶۹