بحث در موضوع پدیده «مقاومت» است که به تعبیر رهبر معظم انقلاب«حفظه‌الله‌تعالی» این مقاومت تنها در مقابل رژیم صهیونیستی نیست، بلکه در مقابل نفوذ استکبار است و اینکه به گفته ایشان شهید سلیمانی روح تازه‌ای در مجموعه مقاومت دمید و راه تازه‌ای را مقابل آن باز کرد، به طوری که آقای سید حسن نصرالله گواهی می‌دهد شهید سلیمانی مقاومت را احیاء کرد. در این رابطه و با نگاهی پدپدارشناسانه ذیلاً عرایضی تقدیم میشود:
1- خداوند در شرایطی که بنا شد مسلمانان به حکم خدا قبله خود را از بیت المقدس به سوی مسجدالحرام تغییر دهند، با نظر به بهانه‌جویی‌های یهود در آیه 150 سوره بقره به مسلمانان متذکر میشود: «فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْني وَ لِأُتِمَّ نِعْمَتي عَلَيْكُمْ وَ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ» و پس از آن خطاب به مؤمنین می‌فرماید: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اسْتَعينُوا بِالصَّبْرِ وَ الصَّلاةِ إِنَّ اللَّهَ مَعَ الصَّابِرينَ»(بقره/ 153) از مؤمنین می‌خواهد از صبر و صلات جهت امری که آن‌ها را فرا گرفته و در پیش است، استعانت و کمک بگیرند و بدانند که در این صحنه‌ها از معیّت الهی و همراهی خداوند برخوردارند و در این فضا است که بحث جایگاه شهادت را جهت ادامه آن حضور پیش می‌کشد و می‌فرماید:
2- «وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ في سَبيلِ اللَّهِ أَمْواتٌ بَلْ أَحْياءٌ وَ لكِنْ لا تَشْعُرُونَ»(بقره/154) حاکی از آن‌که شهیدانِ مسیر صبر و مقاومت، با نوعی از حیات که برتر از حیات دنیایی است، در صحنه‌اند که ما متوجه آن نوع حضور و آن حیات نیستیم، در حالی که حیاتی است غیر از حیاتی که هرکس بمیرد به عنوان حیات برزخی در آن قرار می‌گیرد. بلکه حیاتی است که طالبان شهادت متوجه آن می‌باشند، زیرا احساس می‌کنند با شهادت خود با حضوری فعّال‌تر می‌توانند در جبهه‌ای که گشوده شده است حاضر باشند و رسالت تاریخی خود را به بهترین نحو به انجام برسانند و این‌جا است که حضور تاریخی شهدا، معنای خود را پیدا می‌کند و شهادت، پدیده‌ای خواهد بود برای نظر به آینده و حضور در نظم جهانی که به عنوان آغاز تاریخی دیگر در پیش است.
3- در ادامه، در آیه 155 می‌فرماید: «وَ لَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِنَ الْخَوْفِ وَ الْجُوعِ وَ نَقْصٍ مِنَ الْأَمْوالِ وَ الْأَنْفُسِ وَ الثَّمَراتِ وَ بَشِّرِ الصَّابِرينَ» چنانچه ملاحظه می‌کنید در آخر آیه بحث بشارت به صابرین را به میان می‌آورد که حکایتی است از نتیجه کار فرهنگ مقاومت در طوفانی که مسلمانان را فراگرفته و از هر طرف و به صورت‌های مختلف آنان را تهدید می‌کند ولی آنان با روحیه‌ای که روحیه‌ای است ماورای مرگ و زندگی، طوری در صحنه فتحِ تاریخیِ خود حاضرند که به تعبیر قرآن «إِذا أَصابَتْهُمْ مُصيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ»(بقره/156) اساساً خود را در آغوش خدا می‌یابند و دیگر چیزی به نام زنده‌بودن و مردن برایشان معنا نمی‌دهد و حضرت حق در توصیف این افراد می‌فرماید: «أُولئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ»(بقره/157) و این اوج حضوری است که انسان می‌تواند در نزد خود از همه آنچه یک انسان می‌تواند از آن بهره‌مند شود، بهره‌مند گردد و آن عبارت است از صلوات و ستایش پروردگارشان، همراه با رحمت و اینکه این همان، مطلقِ هدایت است…
در رَهِ عشق نشد کَس به یقین محرمِ راز
هر کسی بر حَسَبِ فکر، گُمانی دارد
در مسیر رجوع به حقیقت و در شرایط قرارگرفتن در معرض تجلیات ربّانی، هر اندازه هم که انسان جان خود را آماده کند، تنها بهره‌ای از انوار آن حقیقت را دریافت می‌کند و شیدای آن حضور می‌گردد و همچنان خود را مطابق ظرفیت و امکانی که دارد طالب و شیفته حضوری برتر و بیشتر می‌یابد ولی هیچ‌گاه آن‌طور نخواهد بود که صاحب حقیقت شود و گمان کند صاحب همه انوار و تجلیات الهی و ربّانی شده است، بلکه آن‌قدر هست که هرکس به اندازه فهمی که از حقیقت دارد، در عین آن‌که از اُنس با حقیقت به جهت عشق و شیدایی‌اش محروم نیست، گمانی نسبت به آن در نزد خود دارد، بدون آن‌که گمان کند صاحب حقیقت شده و همه زیبایی عشق حقیقی در همین امر است که انسان را مقابل بی‌نهایت شیدایی و امیدواری قرار می‌دهد بدون آن‌که گمان کند به حقیقت رسیده است.
از بس اخبار زرد و همینطور غیرمفید داخل کانال‌ها و سایت‌های خبری زیاد است، کمتر پیش می‌آید کامل متن خبری را بخوانم یا فیلم و عکسی را دانلود کنم.
اما خبر دیه اعضای بدن، توجه‌ام را جلب کرد، نه بخاطر اینکه خودم را بیندازم جلوی ماشین تا دیه بگیرم ولی خوب آدمیزاد هست دیگر، دنبال کسب درآمد مشروع هست😁
در بین همه اعضاء، دیه زبان چشمک زد، بله دیه زبان ۹۰۰ میلیون تومان… این دیه مادی زبان هست. و ما چقدر به دیه معنوی زبان و حفظ زبان توجه می‌کنیم؟!
یکی از وظایفی که انسان در ارتباط با دیگران دارد، «حفظ زبان» است. علمای علم اخلاق برای اعضا و جوارح انسان، گناهان و آفاتی را مشخص کرده‌اند؛ چشم، گوش، دست و… هر یک، می‌تواند مرتکب گناهانی شود. معمولاً اقسام این گناهان در هر یک از این اعضا به دو سه مورد، محدود میشود، ولی زبان می‌تواند ده‌ها نوع گناه گوناگون مرتکب شود.
همین، نشان‌دهندۀ اهمیت توجه به حفظ زبان است. در قرآن کریم و کلمات معصومین علیه‌السلام نیز توصیه‌های بسیاری در این باره وجود دارد. حتی در میان فرمایش‌های پیامبر خدا صلیاللهعلیهوآلهوسلم و ائمۀ اطهار علیهم‌السلام با تکرارهایی در این باره مواجه می‌شویم. معمولاً در میان سخنان آن بزرگواران تکرار به چشم نمی‌خورد، ولی در برخی موارد تکرارهایی وجود دارد که نشان‌دهندۀ اهمیت موضوع است. اما بالاتر از تکرار، گاهی با نصایحی روبه‌رو می‌شویم که تقریباً به‌طور دائم مورد تذکر بوده است.
از جمله مواردی که پیامبر خدا صلیاللهعلیهوآلهوسلم همیشه بیان می‌فرمودند، حفظ زبان است.
طبق روال هر شب روضه، یک بسته چوب شور به همراه پنج شش تا سیب زمینی‌های کوچولو که روی گاز ذغالی شده بودن برای دخترک برداشتم، هر شب چند تا مهمان دخترک در مسجد دارد و مهمان غذای سالم هستند.
دیشب پسر بچه‌ای با پاکتی پر از خوراکی‌های جورواجور وارد شد از پفک و چیپس و همه جور لواشک و … بچه‌هایی که هر شب مهمان دخترک بودند جمع شدند و روی پارچه‌ی کوچکی که می‌انداختم، نشستند… شرط خوراکی سینه زدن موقع مداحی و گوش دادن به حرفهای حاج آقا بود و رضایت مادرها از اینکه هر شب بیا مسجد، یکی می‌گفت: “خیلی سعی می‌کردم دخترم بعد از آب خوردن یا حسین بگوید ولی نمی‌گفت ولی دو شبی که پیش شما نشست از خوابم بیدار شود و آب بخواهد یاحسین می‌گوید” گفتم چون هر کاری روشی دارد از تربیت بچه تا امربه معروف…
پسربچه تازه‌وارد با پفک‌هاش آمد گفتم پارچه ما ورود بهش قوانین دارد. با چشمای گرد نگاهم کرد. گفتم قوانین یعنی هر کاری نباید کنی، سر به عنوان تایید تکان داد. گفتم ورود این خوراکی‌ها به محوطه ما ممنوع هست. ولی به جایش سیب زمینی دودی داریم… لبخند بقیه بچه‌ها را که دید پفک را توی بغل مامانش انداخت و به محوطه ما بااحتیاط و نوک انگشتی وارد شد…
وقتی داشتیم می‌رفتیم چادرم را گرفت گفت خانم میشود یکی از این قوانین به مامانم بدهید تا همش پیتزا و پفک به من ندهد….
دلم برایش سوخت….
در تقویم لابلای مناسبت‌ها چرخ می‌خوردم، مناسبت فردا را دیدم و با خودم گفتم بی‌انصافی هست همچین روزی مصادف با ماه محرم شده آن هم چند روز بعد از روز عاشورا… پس دل حضرت رباب چه میشود، پس تیر سه شعبه و یک حلقوم نرم و نازک چه میشود… او با نمی آب سیراب می‌شد…
کاش این تقارن نبود و روز جهانی شیر مادر در ماه محرم نمی‌آمد … این عنوان جز سوختن دل و اشک و افسوس ثمری ندارد در این ماه…
